Een "hoog" weekje

Goedenavond!

We hebben weer wifi grvonden hoor! Hoog tijd dus voor het volgende deel van ons verhaal. Sinds het vorige verhaal zijn we naar hrt zuiden, naar Tulear, gevlogen. Van daaruit zijn we nu op weg naar de hoofdstad, Tana. De laatste week, beginnend vanaf morgen, zullen we richting het Oosten rijden om daar nog twee parken te bezoeken. Daarna loopt deze mooie reis helaas alweer ten einde. Maar nu eerst nog een weekje genieten!

Hieronder een verslag van de afgelopen tijd. We hebben veel verschillende landschappen gezien, veel wandelingen gemaakt en zelf geparaglided (of hoe je dat dan ook schrijft). Als Ewout zijn best doet om vanavond over vandaag nog een stukje te schrijven zal ik dit er later ook nog even opzetten ;)

Karel en Fithie, helaas is de wifi hier niet van dusdanige kwaliteit dat ik foto's kan uploaden. Kom nadat ik terug ben maar een keertje eten dan gaan we een fotoshow houden ;) En don't worry, de eerste twee dagen hier heb ik al typisch Malagassisch gegeten, best lekker. Lekkerder dan nze "goede Italiaan" in ieder geval. Verder bestaat het lokale voedsel vooral uit een berg witte rijst waar je niet overheen kunt kijken. En dit dan als ontbijt, lunch en diner. En aangezien ik graag nog naar de wc zou willen, laat ik dat maar aan me voorbij gaan ;)

Liefs uit Madagaskar!


Vrijdag, 26 september
Vandaag staat de binnenlandse vlucht op de planning. We vertrekken om kwart over 8. Eerst even pinnen, we zijn de eerste nadat de automaat is bijgevuld, dus dat moet geen probleem zijn. Volgende stop is de markt, na een half uurtje hebben we de markt eigenlijk alweer gezien, een hoop vliegen op het vlees en de groentes, niet echt bijzonder. We rijden door naar het vliegveld en komen hierom iets over 9 aan, tijd zat dus. De vertrektijd van ons vliegtuig wordt met stift op een schoolbord geschreven, dat is nog eens iets anders dan op Schiphol, en is nog steeds 11:20. Dat gaat goed. We checken in en we nemen afscheid van onze chauffeur. 

Om kwart over 10 landt er een vliegtuig uit Tana, ons vliegtuig, en om half 11 mogen we boarden. Wanneer iedereen in het vliegtuig zit, besluit de piloot om al ruim voor 11 uur te vetrekken... Mooi op tijd dus. Op onze oorspronkelijke vertrektijd begint de piloot aan de daling waardoor we ruim op tijd in Tulear zijn. Aangekomen op het vliegveld zien we onze chauffeur al staan; hij begint enthousiast te zwaaien. Na het pakken van onze tassen en koffer lopen we naar de chauffeur, zijn naam is Roland maar zijn vrienden noemen hem Lava.

We vertrekken richting Isalo maar maken eerst een korte lunchpauze in Tulear bij Chez Alain en krijgen van onze chauffeur een city tour. We gaan op weg naar Isalo, maar kort buiten het dorp komen we in een rouwstoet terecht. Er is een belangrijk persoon uit Tulear overleden waarvoor gisteren een feest is georganiseerd in de sporthal van de stad. Vandaag wordt hij in gezelschap van een stoet wandelende mensen naar zijn geboortedorp gebracht. We komen er niet voorbij, echter ongeveer na 30 min achter de stoet te hebben gehangen gaan er een paar inhalen, onze chauffeur besluit te volgen. Het is flink toeteren en doorduwen wat in een hoop boze gezichten resulteert. Maar we zijn er gelukkig voorbij en het gaat een stuk sneller nu. Al rijdt deze chauffeur wel een stuk rustiger dan de vorige. Na een tijd wordt het erg donker en zien we overal hagelstenen liggen, er is net een onweersbui geweest. Onze chauffeur begint te stuiteren van enthousiasme en springt de auto uit om een foto van maken; wij volgen dan ook maar. Volgens ons is zijn fototoestel net nieuw want hij is er behoorlijk trots op en maakt nog op verschillende momenten tijdens de reis van de gekste dingen een foto.

Na een rit van 4 uur, en een uitgebreide uitleg van de chauffeur bij alles wat we langs de weg zien, komen we om kwart over zes aan bij ons motel. Het is er heel druk. We hopen dat het weer morgen beter is want al de gehele rit regent en onweert het heel veel. Om 8 uur gaan we dineren, daarna terug naar onze kamer om het verhaal bij te werken en te gaan slapen. Morgen weer een zware wandeldag.

Zaterdag, 27 september
Vandaag een lekkere wandeldag. We beginnen al op tijd, om half acht pikken we onze gids voor de dag op in het dorp om daarna direct door te rijden naar het Isalo massief. Om acht uur zijn we aan het wandelen. Allereerst wandelen we een kleine vier kilometer naar de eerste natural pool. Onderweg komen we langs prachtige rotsformaties en mooie vergezichten. Ook zien we verschillende local begraafplaatsen; zowel tijdelijke als permanente. Bij de eerste pool is het behoorlijk druk. Er heeft zich zojuist een groep landgenoten gesettled. Even foto's maken en kijken en dan snel weer door dus. 

Nu volgt een stuk van ongeveer dezelfde lengte naar de picknickplek. Dit stuk gaat over een open vlakte met alleen aan de rand gebergte. Ook mooi, maar redelijk eentonig in vergelijking met het eerste stuk. Na de vlakte dalen we af de canyon in. Dit biedt wel weer mooie vergezichten en je loopt weer veel meer tussen de rotsen. Als we om kwart over elf bij de picknickplek aankomen is de lunch al bijna klaar. We kunnen kiezen óf nu al lunchen óf wanneer we terugkomen van de rest van de wandeling. Aangezien het waarschijnlijk redelijk laat wordt wanneer de wandeling is afgelopen, kiezen we voor een vroege lunch. Het is een overheerlijke stok van de barbecue met zebu-vlees en groenten. Daarbij krijgen we een overdaad aan rijst met groenten in en een heerlijke salade. Wanneer het eten op tafel komt hangen de welbekende bruine lemuren en sifaka's boven in de bomen in de hoop ook een graantje mee te pikken. Tijdens de lunch zijn deze verdwenen, wel zien we nog enkele vogeltjes en ontdek ik een slang tussen het struikgewas.

Na de lunch vertrekken we voor het tweede deel van de wandeling. Eerst lopen we een stuk door een canyon, met veel water en groen, richting de blue en de black pool. In deze laatste nemen Ewout en ik een korte duik. Het water is echt ijskoud. De volgende keer mogen ze de verwarming wel aanzetten voordat we komen... Na deze verfrissende duik lopen we een stuk dezelfde route terug om vervolgens de afslag te nemen richting de Cascades des Nymphes. De route hier naartoe is vergelijkbaar met, maar korter dan, die richting de twee poeltjes. De waterval ligt redelijk verscholen. Om deze beter te kunnen zien besluit ik nog eens in het water te springen. Na enige aarzeling kan ook Ewout weer overgehaald worden. Hier is het water zo mogelijk nog kouder aangezien hier nauwelijks zon komt om het op te warmen. Wanneer we uitgekeken zijn lopen we via de picknickplaats in ongeveer een half uurtje terug naar de parkeerplaats waar onze chauffeur ons al op staat te wachten. Op de terugweg zien we als klap op de vuurpijl nog enkele ringstaartmaki's in de boom. Nog niet gezien deze vakantie, dus ook die kunnen we afstrepen. Hopelijk verderop tijdens de reis wel nog van iets dichterbij... Al met al was het een geslaagde wandeling.

Eenmaal terug in het motel relaxen we kort even en lopen daarna nog even het dorpje in om hier rond te kijken en naar de supermarkt te gaan. Het dorp is weinig bijzonder. Daarna is het een kwestie van relaxen, eten, lezen en slapen.

Zondag, 28 september
Na een onrustige nacht (andere hotelgasten vonden het nodig om tot laat in de nacht op het terras te schreeuwen) vertrekken we richting de Tsaranoro Vallei. Onderweg houden we verschillende fotostops. In het begin is het landschap vrij vlak en kun je ontzettend ver weg kijken zonder iets te zien. Bomen staan er ook vrijwel geen, het is eigenlijk gewoon een open vlakte met wat droog gras erop. Naarmate we onze bestemming voor vandaag naderen, wordt het landschap steeds bergachtiger.

Na een rit van ongeveer vijf uur komen we aan bij Camp Catta, ons verblijf voor de komende twee nachten. We slapen in vooropgezette tenten. Kortom, een afdak met daaronder een tent waarin gewone bedden staan. De douches en toiletten zijn gezamenlijk. Het is te hopen dat je 's nachts niet naar de toilet hoeft, want dan moet je in het pikkedonker je weg naar het toiletgebouw vinden, met pleerol.... En daarbij komt ook nog eens dat het kamp tegen een berg aangebouwd is en dat het terrein dus uit allemaal trapjes bestaat.

In het kamp lopen wat ringstaart lemuren rond, sommige met jonkie. We maken even wat foto's en gaan daarna lunchen. Na de lunch besluiten we om op ons zelf een wandeling te maken. Vanuit het kamp staan verschillende tochten aangegeven. We besluiten naar de route naar het natuurlijke bad te nemen. Hiervoor staat twee uur retour, maar binnen een half uur staan we al bij het bad. Daarom plakken we er maar een andere wandeling aan vast. Uiteindelijk zijn we twee uur later weer terug bij het hotel. Nog genoeg tijd om nog even een duik in het zwembad van het hotel te nemen dus. Na deze frisse duik gaan we douchen. De rest van de avond slijten we op het terras van het restaurant. Met onze gids voor morgen bespreken we de mogelijke routes. We besluiten in de ochtend de Cameleon route te wandelen om daarna als de weersomstandigheden meezitten te gaan paragliden. Aangezien we morgenvroeg dus om 6.30 al vertrekken voor onze hike, gaan we  op tijd naar bed.

Maandag, 29 september
Vandaag is het een vroege dag, we staan al om kwart voor 6 op. Na het ontbijt van 6 uur vertrekken we om half 7 voor de kameleon route. Deze route zal ongeveer 6 uur moeten duren en zal ons door het bos naar de top van de kameleonberg leiden. We beginnen door het bos, hier zien we al snel verschillende ringstaartmakis in de zonnebaad/yoga stand zitten. Ze zitten er heerlijk bij. Na een korte wandeling en veel uitleg over de vele medicinale planten komen we aan bij de natuurlijke waterpoel waar we gisteren al even zijn gaan kijken. Hier gaan we maar niet in zwemmen. We vervolgen onze tocht naar de top van de berg. Na verschillende pauzes komen we om half 10 aan op de top van de berg. Om de kop van de kameleon te bereiken moet je een durfal zijn, ik ga eens kijken met de gids terwijl de andere twee achterblijven.  Het is een prachtig uitzicht, na verschillende foto's gaan we weer naar beneden. 

We lopen door een dorp en kijken even bij het lokale hospitaal, ik zou er niet geopereerd willen worden. We lopen we weer verder, in de verte zien we een moeder met twee kindjes waarvan er een heel hard op ons komt rennen. Wij denken die rent ons gewoon voorbij maar nee, hij stopt abrupt en begint voor onze neus met zwaaien, we belonen hem met een ballon. Tegen lunchtijd komen we aan bij het kamp we eten onze sandwiches op. 

Daarna lopen we naar boven voor het paragliden. De gids heeft er vertrouwen in... Eenmaal boven gaat Brigitte als eerst. De tweede keer ga ik, helaas is inmiddels de wind aardig gaan liggen. De eerste poging gaat mis en de tweede ook, dit omdat de touwtjes achter een graspol blijven hangen. Poging 3 laat nog even op zicht wachten maar ineens komt er een windvlaag en roept de gids run run en zijn we weg. Werkelijk waar een prachtig uitzicht. Doordat het inmiddels een beetje is gaan bewolken is er een flinke thermiek. We stijgen daardoor flink, tot boven de Cameleon waar we vanochtend naartoe zijn gewandeld. Het is wel een vreemde ervaring, zo hoog boven de grond zonder iets stevigs onder je. Elk bochtje voel je. Het is wel echt super mooi! Ewout gaat morgenochtend want tegen de tijd dat de gids terug boven is het volledig windstil of, wanneer er een klein briesje komt, waait de wind niet vanuit de goede richting. Morgen dus weer op tijd opstaan, wel pas om 7 uur, kunnen redelijk uitslapen. 

Dinsdag, 30 september
We staan weer vroeg op, dit vanwege de poging om te paragliden die Ewout gaat ondernemen. Om 8 uur lopen ik en Ewout naar boven, we moeten naar de tweede startplek lopen, rond 9 uur komen we aan. De gids vervangt eerst wat vlaggetjes aan de "meetstok" en gaat dan op de grond zitten wachten; de wind is nog niet goed. Rond 10 uur is die verbeterd en doen ze een eerste poging, deze mislukt. Bij de tweede poging blijven de touwtjes achter de graspol hangen, net zoals gisteren bij mij ook al gebeurde. De gids legt ze goed en zegt back back, maar opeens gaat de parachute toch bol staan en veranderd zijn "back back" in  "run run" en weg zijn ze. Zodra ze vertrokken zijn loop ik zo snel mogelijk naar beneden om me daar bij de anderen te voegen. Heb ik vandaag toch weer ongeveer dezelfde hoogte als gisteren overbrugt, maar dan over een kortere afstand en tijdsbestek. Ewout is redelijk snel beneden omdat het behoorlijk hard waait, hij bewoog ook flink heen en weer in de lucht, het was een hobbelig ritje, maar wel ontzettend gaaf.

Rond 11 uur vertrekken we naar Ranomafana. Het is een rit van ongeveer 6 uur. Op het programma voor vandaag staat eigenlijk een kort bezoek aan het Anja Park. Echter, omdat de parachutesprong van Ewout meer tijd in beslag na dan gehoopt besluiten we dit over te slaan. De grote attractie van het park zijn de ringstaartlemuren en die hebben we inmiddels al veel gezien, van ontzettend dichtbij. 

Onderweg, in Ambalovao, stoppen we wel nog bij een papierfabriek. Hier lunchen we ook meteen. Na de lunch krijgen we een rondleiding in de papierfbriek, onze chauffeur neemt deze voor zijn rekening. Het is een heel karwei om papier te maken. Ze beginnen met het afpellen van de bast van een bepaalde boom, welke ze te drogen leggen. Vervolgens gaat alles in een grote pan en gaat het een paar uur aan de kook. Na het koken wordt de zacht geworden bast op een tafel gelegd en wordt het met een hamer tot moes geslagen, van deze prut worden ballen van gemaakt van ongeveer 400 gram. Dit wordt verdeeld over een grote plaat die onder water staat. Het water loopt langzaam weg en het papier blijft over. Het kan eventueel decoratief versierd worden met bloemblaadjes. Om de kleur te behouden en verwelking tegen te gaan wordt er een verdunde vorm van het papierpapje overheen gesmeerd. Vervolgens wordt het geheel in zon gezet om te drogen.

Na de rondleiding rijden we door naar de voglende stop, het zijdefabriekje. Hier krijgen we ook een rondleiding. Ze hebben twee soorten cocons, witte en bruinige. Beiden ondergaan hetzelfde proces. De cocons worden gewassen, gedroogd en daarna in een pan met kokend water gegooid. Hele cocons worden meteen onderworpen aan dit proces. Van de cocons die kapot zijn worden er verschillende over elkaar "getrokken" om zo een nieuwe dikke cocon te vormen. Eenmaal op het vuur, moet het geheel een paar dagen koken, tussendoor afwisselend enige tijd op en af het vuur. Wanneer de cocons klaar zijn worden ze uit het water gehaald en opnieuw te drogen gelegd. Nu krijg je al een soort katoenachtige draad/vlokken die je uit elkaar kunt trekken. De volgende stap is het bewerken van deze vlokken. Vrouwen halen kleine draadjes uit de zijdevlok en rollen deze over hun benen heen om zo een stevigere draad te creëren. Deze draad wordt vervolgens als input gebruikt bij het spinnen. Dit gebeurd nog op de ouderwetse manier achter een weefgetouw. Indien gewenst kan de stof ook nog gekleurd worden. Van alle kleuren, behalve indigoblauw hebben ze natuurlijke stoffen om dit mee te doen. Bruin komt bijvoorbeeld van kaneel en zwart komt voort uit de modder. Het is heel erg mooi om te zien hoe ze dit maken.

Na deze stop rijden we verder naar Ranomafana. Rond half 6 komen we hier aan, met de bijbehorende stops onderweg. We gaan douchen eten en liggen/zitten wat te lezen.

Woensdag, 1 oktober
Vandaag is het weer een vroege dag. Om half acht worden we opgehaald om naar de entree van het Ranomafana park te rijden. Van daaruit zullen we een ruim vier uur durende wandeling door het park maken. Al na ongeveer 100 meter vanaf de entree zien we het eerste "wild", een giraffekever. Een rood kevertje waarvan het mannetje een heel lange nek heeft. De gids ontdekte het kevertje doordat hij het nestje op de grond zag liggen: het vrouwtje legt één enkel eitje in een blad, dit blad rolt ze helemaal op en vervolgens knipt ze het van de boom af en gooit het op de grond. Hier blijft het eitje liggen totdat het uitkomt. 
 
We lopen verder. Na enige tijd duikt onze gids ineens van het pad af recht het regenwoud in. De gouden bamboe lemuur blijkt hier in de bomen te zitten. Van deze lemuursoort werd lang gedacht dat hij was uitgestorven. Pas in 1986 hebben ze hier in Ramonafana een familie ontdekt. Om deze dieren te beschermen is in 1991 het Nationale Park Ranomafana opgericht. We krijgen de lemuren best goed te zien, ze zijn aan het eten en gaan daarna een plek zoeken om uit te rusten. Op de grond lopen wij met ze mee, al dan niet iets minder soepel... 

Wanneer ze uit het zicht zijn verdwenen lopen we verder. Enige tijd zien we vrij weinig; hoor in de boom enkele red-fronted brown lemuren, maar deze hebben we eerder al van veel dichterbij gezien. Na een tijdje duikt onze gids weer ergens het bos in. Hoog in de bomen zien we twee grote wit-zwarte beesten zitten: sifaka's. Deze zijn veel zwarter dan de sifaka's die we al eerder hebben gezien. Ze zitten gezellig met z'n tweeën in de boom elkaar te vlooien. Even later komt er ook nog een derde bij zitten. 

Wanneer we verder lopen zien we twee slangetjes. Één is gewoon saai bruin, de ander heeft ook een bruine rug, maar een felroze buik. Tegen het einde van de wandeling zien we nog de black-and-white ruffed lemur, ook  weer ver van het pad af. Deze soort schijnt redelijk zeldzaam te zijn, maar toch zien we ze van redelijk dichtbij. Erg mooie beesten. Tijdens de rest van de wandeling zien we alleen nog wat klein spul, een kameleon, salamandertjes, bloemen en de giraffekever nog een keer.

Na de wandeling worden we door de chauffeur afgezet bij een lunchtentje. In de middag lopen we nog een uurtje door het dorp en naar de baden. Om half zes staan we weer klaar voor de avondwandeling. Aangezien het in de staatsparken in Madagaskar verboden is om nachtwandelingen in het park te maken, wordt dit een wandeling langs de weg door de berm. Dit mag echter de pret niet drukken. De wandeling duurt een kleine anderhalf uur en in die tijd zien we verschillende kameleons, kikkertjes en een nachtlemuur. Deze laatste wordt echter gelokt door banaan op een stuk boomschors te smeren. Niet echt natuurlijk dus. De rest is gelukkig wel nog echt wild.

Na de avondwandeling willen we in het restaurant naast ons hotel gaan eten. Helaas is dit vol en hebben wij niet gereserveerd. Wanneer wij een ander restaurant willen gaan zoeken wordt plotseling het hele dorp donker, een stroomstoring. Dit maakt de zoektocht er niet gemakkelijker (en veiliger, te voet op een donkere weg waar auto's met gemak met 80 km per uur overheen suizen) op. We kijken nog even bij het lunchrestaurant, maar daar zit iedereen met koplamp op, kennelijk hebben ze daar geen generator. Omdat we graag zien wat we eten komen we uiteindelijk toch weer bij ons eigen hotel terecht.