Peruaanse Pilgrim op Choclo-jacht

Hola todos!

Laat ik eerst maar eens met goed nieuws beginnen deze week. De organisatie waar ik laatst over heb geschreven heeft ons inderdaad uitgekozen. Afgelopen maandag hadden ze gevraagd of Lara koffie met ze wilde komen drinken. Wij zaten haar dus al helemaal op te fokken dat dit goed nieuws was omdat ze anders wel gemaild hadden en even later belde ze inderdaad juichend op. Dit betekend dat vanaf volgend jaar de organisatie, Ubelong, voor alle vrijwilligers zorgt. Zij zijn een bemiddelingsorganisatie die meerdere NGO´s in hun programma´s hebben opgenomen en vrijwilligers over de hele wereld plaatsen. Volgens hen heeft LLI een heel goede positie om uitgekozen te worden omdat het in vergelijking tot anderen een redelijk veelzijdig programma is en omdat het over het algemeen goed in elkaar steekt. Ze hebben wel aangeraden dat de programma-kosten van LLI iets omhoog moeten, maar het goede nieuws hiervan is dat oude vrijwilligers altijd voor de oude prijs mogen blijven komen! ;) Maargoed al met al scheelt dit dus bergen administratie en werk voor LLI zelf en komt er per vrijwilliger meer geld binnen om aan de programma´s te besteden. Goed nieuws dus!

Verder was het deze week naast de gewone werkzaamheden tijd voor Thanksgiving. Een Amerikaans feest, dus je raad het al met vijf Amerikanen en twee Europeanen... we hadden geen keus. Ze hadden bedacht dat we op Black Wednesday (de dag voor Thankgsgiving) als Pilgrims, Indianen en één kalkoen moesten verkleden om zo het Thanksgivingverhaal na te spelen (Indianen woonden in de VS, pilgrims komen vanuit Europa, het is een koude winter en de pilgrims overleven het bijna niet, Indianen helpen ze, na de winter is er een groot feest met eten (Thanksgiving) omdat ze het overleefd hebben). Aangezien de Pilgrims oorspronkelijk uit Engeland kwamen en via Nederland naar de VS gevaren zijn had ik geen andere keus dan samen met Lara (Nederlands bloed) pilgrim te zijn (niet dat het me erg veel uitmaakte...)

Die middag zijn Sara en ik eerst Choclo (de Peruaanse maissoort) gaan kopen. Dit alleen al was een heel avontuur. Recentelijk is de markt afgebroken en zijn alle marktstalletjes naar de straat verhuisd. Wij hadden dus geen idee waar we naartoe moesten. We zijn dus maar gewoon naar de plek waar de markt was gelopen en daar rond gaan vragen. Iedereen wees natuurlijk weer een andere kant op, maar na tien minuten ronddwalen, steeds verder de wijk ingaand, en tientallen keren vragen hadden we eindelijk een stalletje met Choclo. Toen kwam de tweede uitdaging: vijftig kolfen Choclo! Gewoon gevraagd voor vijftig kolfen, maar dat was kennelijk moeilijk te geloven. Ze begon met vijf. Nee, vijftig graag. Vijftig cent?? Nee, vijftig kolfen. Ze was helemaal de weg kwijt. Inmiddels stond er een hele groep om ons heen allemaal door elkaar schreeuwend met de bedoeling ons te helpen. Een man kwam naar ons toe, ´Ik spreek Engels, kan ik helpen´. In het Engels dus weer uitgelegd dat we echt vijftig kolfen mais wilden. Maar toen droop hij al snel af met de conclusie dat hij toch geen Engels sprak. Tien minuten later had ze door dat we echt serieus waren en vijftig kolfen Choclo wilden en dat ze niet gechild moesten zijn. ´Maar wat gaan jullie dan maken???´ ´Niets, we hebben alleen een feestje en willen graag Choclo eten´. Volgens mij zijn we heel wat voor gek verklaard die middag.
Tijd voor de derde uitdaging: hoe krijg je een enorme zak met vijftig kolfen Choclo erin thuis?! Ik had de zak in mijn nek gelegd en eerst maar lopen totdat we tussen de kraampjes vandaan waren om daar een moto-taxi te zoeken. Uiteindelijk vonden we er een. Met veel pijn en moeite de zak naar binnen geduwd, wij erachteraan: klaar om te gaan. Een, twee, vrmmm, vrmmmm.... Niets meer. ´Uhm sorry... Volgens mij is mijn motor kapot´. Zucht! Wij eruit, zak eruit, zak in mijn nek en lopen maar weer. Uiteindelijk aan de grote weg hebben we een moto gevonden die het wel deed en zijn we uiteindelijk heelhuids thuis gekomen mét Choclo (en een nieuw verhaal om te vertellen).
Die avond hebben we van papier al onze kostuums gemaakt en onze kelder versierd. Later kwamen er een aantal vrienden langs en hebben we een feestje gevierd en niet te vergeten: Choclo gegeten. Al met al een gezellige avond als afsluiting van een leuke dag.

Donderdag was het echt Thanksgiving. Veel bijzonders hebben we toen niet meer gedaan. We zijn naar Starbucks gegaan voor koffie en daarna hebben we bij McDonalds onze Amerikaanse ´Thanksgiving´maaltijd gegeten.

Gisteren is een sportieve dag geweest. ´s Ochtends ben ik eerst met Amy en Rachel gaan hardlopen. Normaal doen we dit altijd op een enorm voetbalveld hier in de buurt, maar omdat het zondag was waren er mannen aan het voetballen. Toen moesten we dus een andere plek zoeken. Omdat de gewone sportveldjes hier te klein zijn, zijn we rond gaan wandelen tot we een grote vlakke ruimte zagen zonder te veel stenen. Zo zijn we uiteindelijk op de parkeerplaats van de Ruines terecht gekomen. Eigenlijk mag je hier niet komen en er lopen altijd bewakers rond. Maar we wilden graag rennen, dus besloten we maar in de rol van de domme blanke te kruipen en doen alsof we van niets wisten (zo kun je je huidskleur nog een uitbuiten!) Toen we een tijdje aan het rennen waren kwam er een bewaker aanlopen. Hij bleef een hele tijd heel vertwijfeld staan kijken duidelijk niet wetend wat hij met de situatie aan moest. Waarschijnlijk dacht hij dat hij gek aan het worden was: ´er zijn hier drie blanke meisjes op mijn parkeerplaats, ze doen niets en proberen niet de ruines in te gaan; ze rennen alleen maar de hele tijd rondjes op de parkeerplaats´ Uiteindelijk besloot hij iemand op te bellen. Waarschijnlijk heeft die persoon gezegd dat hij maar eens rust moest nemen omdat hij rare dingen begon te zien, want uiteindelijk liep hij weer weg zonder iets te zeggen of te doen.
Gistermiddag was er een volleybaltoernooi voor onze kinderen. Omdat het vorige uitstapje wat ik georganiseerd heb redelijk duur was, had ik besloten deze maand iets te doen wat geen geld kost. We hadden zes teams die tegen elkaar moesten strijden. Ook wij en enkele ouders waren in deze teams onderverdeeld. Het was een ontzettend leuke middag en ook de kinderen vonden het super. Uiteindelijk heeft het team waar ik in zat gewonnen - niet dat ik daar veel aan heb bijgedragen hoor ;)
Na het toernooi hebben we nog aparte wedstrijdjes gespeeld. Eerst Zone Z tegen Zone D (wat min of meer alleen bestond uit de vrijwilligers): tijdens deze wedstrijd zijn we zonder pardon helemaal ingemaakt - oeps!! :P Toen nog een wedstrijdje gemixt vrijwilligers en ouders. Dit was iets meer gelijkwaardig en de stand was de hele tijd redelijk gelijk.
Toen het toernooi afgelopen was, zijn Sara en ik naar Plaza Vea gegaan om pizza te kopen omdat eindelijk onze oven gemaakt is. Tenminste, hij doet het. Volgens mij is het nog steeds niet allemaal goed want toen we hem aandeden hing er een gaslucht in het hele huis. Ach ja, je kunt niet alles hebben. We hebben uiteindelijk wel onze pizza opgewarmd gekregen en hebben dus lekker weer even een Westers pizza´tje gegeten (hoewel we het er nog steeds over eens zijn dat Peru geen Pizza-land is want we hebben nog geen een echt goede pizza gehad).

Tot zover dit verhaal weer. Ik ga nog even van mijn laatste paar weekjes hier genieten en dan hoor/schrijf/zie ik iedereen snel weer!
Liefs uit Peru