Winter Wonderland!
Door: Nadja
Blijf op de hoogte en volg Nadja
20 December 2009 | Nederland, Amsterdam
Een winters hallo deze keer,
Jaja, weer terug thuis. Wat betekent: dikke trui(en), sjaal, muts en handschoenen. 40 graden temperatuurverschil in een dag is niet gezond!!
Afgelopen week was een week met een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant heel veel leuke dingen gedaan omdat we redelijk veel vrij waren, aan de andere kant ook veel afscheid genomen. Ik was er nu aan het eind ook wel een beetje klaar mee – sinds vorige week donderdag heb ik elke dag wel van iemand afscheid moeten nemen, dus dan heb je aan het eind ook wel zoiets van ‘dan laat me nu ook maar gaan ook’.
Zaterdagavond zijn Sara en ik met Katty, een van onze leerlingen, het dorp in gegaan. Zij vroeg daar al langer om dus nu hebben we het maar gedaan. Omdat Sara en ik al sinds zij hier is gekomen erover praten om samen taart te gaan eten, hebben we dat maar deze avond gedaan. We hebben allemaal een stuk taart gekocht en daarna zijn we in het park gaan zitten om hem op te eten en mensen te kijken.
Zondag ben ik ’s ochtends samen met Nina Franse les gaan geven in Zone Z omdat ik de leerlingen daar beloofd had om nog terug te komen om afscheid te nemen (die vrijdag ervoor, officieel mijn laatste les met hen, vonden ze te vroeg). Het was een rustige klas. In die zone hebben we een groep van drie mensen die Frans leren en deze dag was er maar een, en eentje die voor de laatste 20 minuten nog binnenkwam. Wel een leuke les. Omdat een van de drie op reis was en ik ook van haar afscheid wilde nemen (en het afscheid van de anderen zo lang mogelijk uit wilde stellen) heb ik die dag toch nog geen afscheid genomen en beloofd dat ik dinsdag terug zou komen want dan zou ik toch in de buurt zijn.
Zondagmiddag zijn we met z’n vieren, de enige die nog overgebleven waren, naar het winkelcentrum gegaan. Daar hebben we een ijsje gegeten en een beetje rondgewandeld. Uiteindelijk al vrij vroeg weer terug omdat we via een omweg moesten. Op de heenweg hadden we gezien dat er een voetbalwedstrijd was in de wijk waar wij doorheen moesten. Aangezien dat betekende dat er politie op elke straathoek in een omgeving van 5 kilometer rondom het stadion stond en er allemaal typetjes op de been waren die je liever niet tegenkomt, gingen we liever niet dezelfde weg terug. Gelukkig wist ik nog een andere manier en uiteindelijk hebben we nergens last van gehad.
Maandag ben ik met Sara en Nina naar Lima gegaan. Eigenlijk waren we van plan om eerst in Barranco, een van de wijken in Lima, rond te kijken en daarna naar een heuvel te gaan van waar je een goed uitzicht over de stad schijnt te hebben. Dit veranderde alleen iets. We zijn inderdaad eerst naar Barranco gegaan, maar toen we vanaf een uitzichtpunt daar de zee zagen met een zandstrand (een zeldzaamheid in Peru), veranderden we snel van mening. We hebben de kortste weg naar beneden gezocht, schoenen uitgedaan, broek opgerold en in het zand neergeploft. Natuurlijk kon ik het ook niet laten om de zee in te lopen met als resultaat een natte broek en de rest van de middag overal zand. Op een gegeven moment zijn we ook nog even een drankje gaan halen voor erbij om vervolgens de hele middag te blijven zitten.
Toen het bijna donker werd zijn we de wijk weer ingelopen om een pizzapunt te kopen. Deze hebben we lekker in het park op zitten eten en daarna zijn we naar een of ander klein, gezellig cafeetje gegaan waar de plaatselijke bevolking zelf komt. Hier hebben we een of andere pisco-mix gedronken en daarna werd het tijd om langzaamaan terug richting Huaycan te gaan. Eerst naar Miraflores (andere wijk in Lima gelopen) om daar Falafel te eten en toen vanuit daar de combi terug gepakt.
Kortom een dag waarop niets volgens plan ging, waarop we niet echt iets gedaan hebben, maar die superleuk is geweest. Een geweldige afsluiting van alle programma’s en, voor mij, van Peru.
Dinsdagochtend ben ik samen met Nina een fruitsalade gaan eten bij ons in het dorp. Hier hadden we het al sinds zij aan is gekomen over, maar het was er nog steeds niet van gekomen. Nu was het dus eindelijk de dag (vooral omdat zij de volgende dag zou vertrekken). Heel erg lekker. ’s Middags ben ik met Sara en Kristin naar los Alamos gegaan. Ik omdat ik een tentamen af moest nemen en afscheid wilde nemen en de rest omdat ze dit gebied ook eens wilden zien.
Na het afscheid hier zijn we naar beneden naar Zone Z gelopen. Hier moest ik nog afscheid nemen van een aantal mensen (nu kon ik het echt niet meer uitstellen). Toen we aankwamen zagen we meteen Bianka, een van onze leerlingen – degene die op reis was geweest, voor de winkel van haar moeder staan. Daar dus begonnen. Terwijl we met haar aan het praten waren bracht haar moeder wat stoelen en tafels en de Inca Kola naar buiten. Zo ontstond spontaan een feestje. Ik ben Claudia, Deysi en Nina (die op deze dag ook afscheid nam) op gaan halen die op dat moment Franse les hadden en beloofd hadden op mij te wachten om afscheid te nemen en ook zij kwamen ‘meefeesten’. Gedurende de tijd dat wij daar zaten kwamen ook nog wat kinderen die in de buurt wonen en van ons les krijgen erbij zitten. Het was supergezellig om zo afscheid te nemen. Een hele tijd lekker zitten kletsen totdat het donker werd en we echt weg moesten, anders werd het te gevaarlijk voor ons. Samen met enkele kinderen nog even langs Elena, onze contactpersoon, gelopen om ook van haar afscheid te nemen. Daar zagen we nog enkele andere leerlingen van ons en kregen we nog een afscheidsspeech (ik heb nu drie keer een afscheidsspeech van haar gehoord, twee voor anderen en één voor mij, en elke keer stond ik met tranen in mijn ogen). Toen was het tijd voor het afscheid; eerst begon Elena te huilen, daarna Bianka en toen begonnen Nina en ik dus ook. Ik heb moeten beloven om zo snel mogelijk terug te komen, wat ik ook vast van plan ben.
’s Avonds, Nina’s laatste avond, zijn we uit eten gegaan bij ons in het dorp. Na het eten hebben we wijn gekocht en hebben we de rest van de avond Sex and the City zitten kijken. Terwijl we voor de tv zaten hoorden we allemaal een vreemd geluid. Eerst een tijd zitten luisteren, maar niemand wist waar het vandaan kwam. Op een gegeven moment drong het door dat het op regen leek. Dus voorzichtig eens door het raam gaan kijken en ja... wonder boven wonder, de eerste keer regen in mijn vijf maanden Peru. Toen het doorgedrongen was bij iedereen vlogen de teenslippers en vesten door de kamer en rende iedereen blootsvoets en in t-shirt het dak op om in de regen te gaan staan en te genieten. Nina, die hier pas een maand is, stond er een beetje raar bij te kijken. Nog niet lang genoeg in Peru kennelijk. Twee minuten later stopte het net zo plotseling als dat het begonnen was, maar het was fantastisch. Ik heb volgens mij nog nooit zo enthousiast op regen gereageerd, het was gewoon zo ontzettend onwerkelijk.
Woensdag hebben we niet zo heel veel gedaan. Iedereen was moe en had weinig zin om weg te gaan. We hebben er dus een relaxdag van gemaakt en dat gaf mij meteen de kans om de laatste dingen te regelen en alles klaar te maken voor vertrek (behalve mijn tas inpakken, want daar wilde ik nog even niet aan denken). Aan het eind van de middag zijn we naar de supermarkt gegaan om wijn en popcorn te kopen voor mijn ‘afscheid’ die avond.
Toen we terugwaren kwamen Katty en Blady, een van onze vrienden, langs om afscheid van me te nemen. Samen hebben we een hele tijd buiten zitten praten. Wel ontzettend lief dat ze langskwamen. Daarna met Kristin en Sara een film gekeken, wijntje drinken en popcorn eten.
Donderdag, mijn laatste dag in Peru, was een drukke dag. Zowel door de moeder van een van onze leerlingen, als door onze schoonmaakster waren we uitgenodigd voor de lunch. De lunch van de schoonmaakster omgezet naar diner, dus een drukke ‘etensdag’.
’s Ochtends eerst mijn koffer ingepakt en om twaalf uur was het tijd om te gaan lunchen. Daar aangekomen zei Alex, onze leerling, dat zijn moeder nog niet thuis was. Hij nam ons mee naar de moeder van een andere leerling en daar stond onze lunch te wachten. Ze hadden een gerecht uit het regenwoud voor ons bereid, met rijst en kip (natuurlijk) in een blad. Erg lekker! Na het eten hebben we nog even zitten kletsen, inmiddels was ook de moeder van Alex binnengekomen, en daarna was het weer tijd om terug naar huis te gaan.
Eenmaal thuis nog even met Sara op het balkon gezeten om van het uitzicht te genieten en ’s avonds de volgende maaltijd. Queta, de schoonmaakster, had Papas Rellenas –gevulde aardappels- voor ons bereid. Dit heb ik een keer eerder gehad en vind ik heel lekker, maar ze willen het nooit voor ons maken omdat het teveel werk is. Queta wist dit, dus heeft zij de handen uit de mouwen gestoken. Geweldig! Nog een laatste keer ontzettend genoten van het Peruaanse eten dus.
Om zeven uur kwamen er twee leerlingen met hun moeder en Katty naar ons huis om afscheid te nemen. Drie kwartier later kwam de taxi. Na iedereen een dikke knuffel te hebben gegeven, beloofd te hebben zo snel mogelijk terug te komen en zo snel mogelijk naar Chicago te gaan (om Sara, Lara, Amy en Kristin op te zoeken) in de taxi gestapt. Alex en Enrique stapten meteen ook in en wilden er eigenlijk niet meer uit. Toen de taxi wegreed renden ze allebei met de taxi mee, mij vasthoudend door het open raam. Superschattig! En dit zijn niet eens leerlingen die ik zelf les geef. Geweldig om te zien hoe snel ze je opnemen in hun gemeenschap, maar het maakte het afscheid niet makkelijker.
Op het vliegveld heb ik eerst nog een Pisco Sour gedronken, nog een laatste keer een Peruaanse cocktail. Veel te duur (vliegveldprijzen) maar het was het absoluut waard. Daarna natuurlijk ook nog een flesje Inca Kola gekocht. Nog even genoten van alle Peruaanse producten.
Tijdens de terugreis is alles goed gegaan. Nauwelijks vertragingen (allebei de vliegtuigen één uur) ondanks alle puinhoop op andere dagen (het vliegveld in Brussel was zowel de dag voordat ik daar aankwam als vandaag gesloten door de slechte weersomstandigheden: hoezo net goed ‘gepland’).
In New York had ik tien uur overstaptijd dus daar ben ik nog een aantal uur de stad in geweest. Dit was mijn eerste ervaring met het ontzettend koude weer! In NY was het -8 (tegenover de 35 in Huaycan: hoezo temperatuurverschil?!) Aangezien ik alleen nog maar mijn zomerkleren en geen jas had, was het een kwestie van met laagjes werken. Vier lagen en daarover een dik vest, maar toch was het eerst wat ik heb gedaan toen ik het station uitkwam een winkel zoeken en daar twee paar handschoenen en een muts kopen. Ietsje warmer! Daarna ontbeten en toen een rondje Empire State Building, Time Square, Central Park, Fifth Avenue, Rockefeller Centre, Brooklyn Bridge en vrijheidsbeeld. Alle highlights dus. Daarna terug naar het vliegveld en nog een uur met Lara zitten bellen. Uiteindelijk viel de lange tussenstop dus toch nog mee.
In Brussel kwam ik in een witte wereld terecht. Op het vliegveld was behalve de landingsbaan niets geveegd, dus het was meteen een kwestie van omschakelen. Zo sta je in alleen een hemdje in de zee of zit je op het balkon te zonnebaden, zo zit je met een dikke trui, een jas en een muts te kleumen in de sneeuw.
Hier thuis was er gisteren nog niets aan de hand, maar vanochtend was ook hier alles wit (zoals in heel Nederland). Een heel gezellige dag gehad vandaag met al het bezoek (en een sneeuwballengevecht!! – Hè, Mirthe en Jasper?!) Bedankt allemaal voor het komen en voor de rest: tot snel!
Deze keer veel winterse groetjes!
Liefs uit Nederland
Jaja, weer terug thuis. Wat betekent: dikke trui(en), sjaal, muts en handschoenen. 40 graden temperatuurverschil in een dag is niet gezond!!
Afgelopen week was een week met een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant heel veel leuke dingen gedaan omdat we redelijk veel vrij waren, aan de andere kant ook veel afscheid genomen. Ik was er nu aan het eind ook wel een beetje klaar mee – sinds vorige week donderdag heb ik elke dag wel van iemand afscheid moeten nemen, dus dan heb je aan het eind ook wel zoiets van ‘dan laat me nu ook maar gaan ook’.
Zaterdagavond zijn Sara en ik met Katty, een van onze leerlingen, het dorp in gegaan. Zij vroeg daar al langer om dus nu hebben we het maar gedaan. Omdat Sara en ik al sinds zij hier is gekomen erover praten om samen taart te gaan eten, hebben we dat maar deze avond gedaan. We hebben allemaal een stuk taart gekocht en daarna zijn we in het park gaan zitten om hem op te eten en mensen te kijken.
Zondag ben ik ’s ochtends samen met Nina Franse les gaan geven in Zone Z omdat ik de leerlingen daar beloofd had om nog terug te komen om afscheid te nemen (die vrijdag ervoor, officieel mijn laatste les met hen, vonden ze te vroeg). Het was een rustige klas. In die zone hebben we een groep van drie mensen die Frans leren en deze dag was er maar een, en eentje die voor de laatste 20 minuten nog binnenkwam. Wel een leuke les. Omdat een van de drie op reis was en ik ook van haar afscheid wilde nemen (en het afscheid van de anderen zo lang mogelijk uit wilde stellen) heb ik die dag toch nog geen afscheid genomen en beloofd dat ik dinsdag terug zou komen want dan zou ik toch in de buurt zijn.
Zondagmiddag zijn we met z’n vieren, de enige die nog overgebleven waren, naar het winkelcentrum gegaan. Daar hebben we een ijsje gegeten en een beetje rondgewandeld. Uiteindelijk al vrij vroeg weer terug omdat we via een omweg moesten. Op de heenweg hadden we gezien dat er een voetbalwedstrijd was in de wijk waar wij doorheen moesten. Aangezien dat betekende dat er politie op elke straathoek in een omgeving van 5 kilometer rondom het stadion stond en er allemaal typetjes op de been waren die je liever niet tegenkomt, gingen we liever niet dezelfde weg terug. Gelukkig wist ik nog een andere manier en uiteindelijk hebben we nergens last van gehad.
Maandag ben ik met Sara en Nina naar Lima gegaan. Eigenlijk waren we van plan om eerst in Barranco, een van de wijken in Lima, rond te kijken en daarna naar een heuvel te gaan van waar je een goed uitzicht over de stad schijnt te hebben. Dit veranderde alleen iets. We zijn inderdaad eerst naar Barranco gegaan, maar toen we vanaf een uitzichtpunt daar de zee zagen met een zandstrand (een zeldzaamheid in Peru), veranderden we snel van mening. We hebben de kortste weg naar beneden gezocht, schoenen uitgedaan, broek opgerold en in het zand neergeploft. Natuurlijk kon ik het ook niet laten om de zee in te lopen met als resultaat een natte broek en de rest van de middag overal zand. Op een gegeven moment zijn we ook nog even een drankje gaan halen voor erbij om vervolgens de hele middag te blijven zitten.
Toen het bijna donker werd zijn we de wijk weer ingelopen om een pizzapunt te kopen. Deze hebben we lekker in het park op zitten eten en daarna zijn we naar een of ander klein, gezellig cafeetje gegaan waar de plaatselijke bevolking zelf komt. Hier hebben we een of andere pisco-mix gedronken en daarna werd het tijd om langzaamaan terug richting Huaycan te gaan. Eerst naar Miraflores (andere wijk in Lima gelopen) om daar Falafel te eten en toen vanuit daar de combi terug gepakt.
Kortom een dag waarop niets volgens plan ging, waarop we niet echt iets gedaan hebben, maar die superleuk is geweest. Een geweldige afsluiting van alle programma’s en, voor mij, van Peru.
Dinsdagochtend ben ik samen met Nina een fruitsalade gaan eten bij ons in het dorp. Hier hadden we het al sinds zij aan is gekomen over, maar het was er nog steeds niet van gekomen. Nu was het dus eindelijk de dag (vooral omdat zij de volgende dag zou vertrekken). Heel erg lekker. ’s Middags ben ik met Sara en Kristin naar los Alamos gegaan. Ik omdat ik een tentamen af moest nemen en afscheid wilde nemen en de rest omdat ze dit gebied ook eens wilden zien.
Na het afscheid hier zijn we naar beneden naar Zone Z gelopen. Hier moest ik nog afscheid nemen van een aantal mensen (nu kon ik het echt niet meer uitstellen). Toen we aankwamen zagen we meteen Bianka, een van onze leerlingen – degene die op reis was geweest, voor de winkel van haar moeder staan. Daar dus begonnen. Terwijl we met haar aan het praten waren bracht haar moeder wat stoelen en tafels en de Inca Kola naar buiten. Zo ontstond spontaan een feestje. Ik ben Claudia, Deysi en Nina (die op deze dag ook afscheid nam) op gaan halen die op dat moment Franse les hadden en beloofd hadden op mij te wachten om afscheid te nemen en ook zij kwamen ‘meefeesten’. Gedurende de tijd dat wij daar zaten kwamen ook nog wat kinderen die in de buurt wonen en van ons les krijgen erbij zitten. Het was supergezellig om zo afscheid te nemen. Een hele tijd lekker zitten kletsen totdat het donker werd en we echt weg moesten, anders werd het te gevaarlijk voor ons. Samen met enkele kinderen nog even langs Elena, onze contactpersoon, gelopen om ook van haar afscheid te nemen. Daar zagen we nog enkele andere leerlingen van ons en kregen we nog een afscheidsspeech (ik heb nu drie keer een afscheidsspeech van haar gehoord, twee voor anderen en één voor mij, en elke keer stond ik met tranen in mijn ogen). Toen was het tijd voor het afscheid; eerst begon Elena te huilen, daarna Bianka en toen begonnen Nina en ik dus ook. Ik heb moeten beloven om zo snel mogelijk terug te komen, wat ik ook vast van plan ben.
’s Avonds, Nina’s laatste avond, zijn we uit eten gegaan bij ons in het dorp. Na het eten hebben we wijn gekocht en hebben we de rest van de avond Sex and the City zitten kijken. Terwijl we voor de tv zaten hoorden we allemaal een vreemd geluid. Eerst een tijd zitten luisteren, maar niemand wist waar het vandaan kwam. Op een gegeven moment drong het door dat het op regen leek. Dus voorzichtig eens door het raam gaan kijken en ja... wonder boven wonder, de eerste keer regen in mijn vijf maanden Peru. Toen het doorgedrongen was bij iedereen vlogen de teenslippers en vesten door de kamer en rende iedereen blootsvoets en in t-shirt het dak op om in de regen te gaan staan en te genieten. Nina, die hier pas een maand is, stond er een beetje raar bij te kijken. Nog niet lang genoeg in Peru kennelijk. Twee minuten later stopte het net zo plotseling als dat het begonnen was, maar het was fantastisch. Ik heb volgens mij nog nooit zo enthousiast op regen gereageerd, het was gewoon zo ontzettend onwerkelijk.
Woensdag hebben we niet zo heel veel gedaan. Iedereen was moe en had weinig zin om weg te gaan. We hebben er dus een relaxdag van gemaakt en dat gaf mij meteen de kans om de laatste dingen te regelen en alles klaar te maken voor vertrek (behalve mijn tas inpakken, want daar wilde ik nog even niet aan denken). Aan het eind van de middag zijn we naar de supermarkt gegaan om wijn en popcorn te kopen voor mijn ‘afscheid’ die avond.
Toen we terugwaren kwamen Katty en Blady, een van onze vrienden, langs om afscheid van me te nemen. Samen hebben we een hele tijd buiten zitten praten. Wel ontzettend lief dat ze langskwamen. Daarna met Kristin en Sara een film gekeken, wijntje drinken en popcorn eten.
Donderdag, mijn laatste dag in Peru, was een drukke dag. Zowel door de moeder van een van onze leerlingen, als door onze schoonmaakster waren we uitgenodigd voor de lunch. De lunch van de schoonmaakster omgezet naar diner, dus een drukke ‘etensdag’.
’s Ochtends eerst mijn koffer ingepakt en om twaalf uur was het tijd om te gaan lunchen. Daar aangekomen zei Alex, onze leerling, dat zijn moeder nog niet thuis was. Hij nam ons mee naar de moeder van een andere leerling en daar stond onze lunch te wachten. Ze hadden een gerecht uit het regenwoud voor ons bereid, met rijst en kip (natuurlijk) in een blad. Erg lekker! Na het eten hebben we nog even zitten kletsen, inmiddels was ook de moeder van Alex binnengekomen, en daarna was het weer tijd om terug naar huis te gaan.
Eenmaal thuis nog even met Sara op het balkon gezeten om van het uitzicht te genieten en ’s avonds de volgende maaltijd. Queta, de schoonmaakster, had Papas Rellenas –gevulde aardappels- voor ons bereid. Dit heb ik een keer eerder gehad en vind ik heel lekker, maar ze willen het nooit voor ons maken omdat het teveel werk is. Queta wist dit, dus heeft zij de handen uit de mouwen gestoken. Geweldig! Nog een laatste keer ontzettend genoten van het Peruaanse eten dus.
Om zeven uur kwamen er twee leerlingen met hun moeder en Katty naar ons huis om afscheid te nemen. Drie kwartier later kwam de taxi. Na iedereen een dikke knuffel te hebben gegeven, beloofd te hebben zo snel mogelijk terug te komen en zo snel mogelijk naar Chicago te gaan (om Sara, Lara, Amy en Kristin op te zoeken) in de taxi gestapt. Alex en Enrique stapten meteen ook in en wilden er eigenlijk niet meer uit. Toen de taxi wegreed renden ze allebei met de taxi mee, mij vasthoudend door het open raam. Superschattig! En dit zijn niet eens leerlingen die ik zelf les geef. Geweldig om te zien hoe snel ze je opnemen in hun gemeenschap, maar het maakte het afscheid niet makkelijker.
Op het vliegveld heb ik eerst nog een Pisco Sour gedronken, nog een laatste keer een Peruaanse cocktail. Veel te duur (vliegveldprijzen) maar het was het absoluut waard. Daarna natuurlijk ook nog een flesje Inca Kola gekocht. Nog even genoten van alle Peruaanse producten.
Tijdens de terugreis is alles goed gegaan. Nauwelijks vertragingen (allebei de vliegtuigen één uur) ondanks alle puinhoop op andere dagen (het vliegveld in Brussel was zowel de dag voordat ik daar aankwam als vandaag gesloten door de slechte weersomstandigheden: hoezo net goed ‘gepland’).
In New York had ik tien uur overstaptijd dus daar ben ik nog een aantal uur de stad in geweest. Dit was mijn eerste ervaring met het ontzettend koude weer! In NY was het -8 (tegenover de 35 in Huaycan: hoezo temperatuurverschil?!) Aangezien ik alleen nog maar mijn zomerkleren en geen jas had, was het een kwestie van met laagjes werken. Vier lagen en daarover een dik vest, maar toch was het eerst wat ik heb gedaan toen ik het station uitkwam een winkel zoeken en daar twee paar handschoenen en een muts kopen. Ietsje warmer! Daarna ontbeten en toen een rondje Empire State Building, Time Square, Central Park, Fifth Avenue, Rockefeller Centre, Brooklyn Bridge en vrijheidsbeeld. Alle highlights dus. Daarna terug naar het vliegveld en nog een uur met Lara zitten bellen. Uiteindelijk viel de lange tussenstop dus toch nog mee.
In Brussel kwam ik in een witte wereld terecht. Op het vliegveld was behalve de landingsbaan niets geveegd, dus het was meteen een kwestie van omschakelen. Zo sta je in alleen een hemdje in de zee of zit je op het balkon te zonnebaden, zo zit je met een dikke trui, een jas en een muts te kleumen in de sneeuw.
Hier thuis was er gisteren nog niets aan de hand, maar vanochtend was ook hier alles wit (zoals in heel Nederland). Een heel gezellige dag gehad vandaag met al het bezoek (en een sneeuwballengevecht!! – Hè, Mirthe en Jasper?!) Bedankt allemaal voor het komen en voor de rest: tot snel!
Deze keer veel winterse groetjes!
Liefs uit Nederland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
