De laatste weekjes

Hallo allemaal,

Ik ben hier begonnen aan mijn laatste paar weekjes in Peru. Het gaat nu echt snel. Toen het 1 december was begon het echt bij iedereen door te dringen dat het bijna zover was. We hebben hier een bord waar we per maand ons schema op invullen en daar staat deze maand dus op wanneer iedereen afscheid neemt en terugkomt (de rest gaat alleen naar huis voor kerst), maar er werd ineens collectief besloten dat mijn naam er niet op kwam: als je het ontkent gebeurt het niet kennelijk :P
Vanaf komende week wordt het echt. Het is onze laatste lesweek, tijd voor examens en feestjes dus. Normaal gepsroken dus wle een leuke week, maar dit betekend dus ook dat ik meteen afscheid moet nemen van alle kinderen. Ook gaat Lara op donderdag terug naar de VS en Amy een dag later. Het wordt dus echt anders hier. Maargoed des te meer reden om nog even leuke dingen te doen, wat we dus ook gedaan hebben.

Afgelopen week was een lesweek waarin weer niet zoveel bijzonders gebeurt is. Dinsdag lesgegeven in Los Alamos. Onze contactpersoon daar had het omgeroepen over de luidspreker dus hadden we ineens het dubbele van het normale aantal kinderen. Was even schrikken dus en vooral heel hard werken! Maar alles is goedgekomen. Omdat we maar op een kind of twaalf hadden gerekend, hadden we niet genoeg spullen (huiswerk enz) en nog steeds staan daar geen stoelen en/of tafels, dus het was behoorlijk behelpen, maar uiteindelijk is het allemaal goedgekomen.

Afgelopen vrijdag waren er twee mensen uit Lima naar onze programma´s komen kijken. Het is een stel uit Australie maar zij heeft een jaar vrij kunnen krijgen van haar werk en hij is fotograaf dus werkt gewoon door en nu reizen ze voor een jaar de hele wereld over. Gedurende die tijd ´wonen´ ze steeds een maand of drie in een andere stad; nu dus Lima. Ze wilden een dagje naar onze programma´s komen kijken: zij omdat ze eventueel vaker wil komen helpen hier en hij omdat hij foto´s wilde komen maken (eventueel voor sponsoring enz). Super dus. We hebben ze vrijdag meegenomen naar Zone Z en vooral de jongens waren zo enthousiast eindelijk eens een man te hebben die aandacht aan ze besteed. Het was bijna zielig om te zien, omdat het meteen duidelijk werd hoe erg ze een man in hun leven missen (vaders zijn hier minstens zes dagen per week druk aan het werk, vaak ver weg, dus die maken vaak nauwelijks deel uit van het gezin). Alle jongens deden ontzettend hun best bij sport en ook waren ze veel rustiger. Moeten we vaker hebben dus!

Gisteren hadden we een kunsttentoonstelling. Eigenlijk zou Kristin dit organiseren omdat zij de kunstenares is hier in huis, maar zij lag ziek op bed. Toen werd ik dus door Amy uit mijn bed geplukt (ook ik was ziek) om haar mee te helpen met de tentoonstelling. We hebben al onze kunstzinnige talenten (wat niet veel voorstelde) uit de kast geplukt en hebben alle kunstwerken mooi proberen op te hangen. Samen met Nina hebben we daarna gejureerd welk kunstwerk per categorie het mooiste was. De kinderen hebben in de tussentijd kerstkaarten geknutseld en ook hebben we de hele tijd kerstliedjes gedraaid (en nog steeds is die kerststemming er niet!!!). Ook waren en natuurlijk Inca Kola en koekjes. Uiteindelijk hebben we nog prijzen uitgerijkt aan de winaars. Al met al was het een supermiddag.

Afgelopen weekend is super geweest.
Woensdag ben ik eerst met Lara, Sara en Kristin naar Chosica geweest omdat de rest een brief op de bus wilde doen en dat kan alleen daar. Daarna zijn we naar Lima gegaan en daar hebben we Amy, Nina en Rachel ontmoet om wat te drinken samen. Met z´n allen hebben we op een terrasje gezeten, hebben we wat gegeten en Pisco´s gedronken. Een lekker relaxet middagje dus. ´s Avonds zijn we naar wat vrienden in Chaclacayo gegaan. Chaclacayo is een dorp hier in de buurt en het is echt waanzinnig. Het is het rijke gebied en er staan enorme villa´s allemaal met privé-zwembad. Ongelofelijk dat dat bestaat zo dicht bij Huaycan. Ook altijd als wij een combi zoeken denkt iedereen dat we naar Chaclacayo willen omdat dat de plaats hier in de buurt is waar de blanken en de rijken wonen. Vreselijk dus.

Donderdag zijn we na een nacht van twee uurtjes slaap heel vroeg opgestaan om naar Lima te gaan. Van daaruit wilden we naar Paracas gaan. Dat is een plaats drie uur ten zuiden van Lima waar ik ook al met pap en mam ben geweest. Het ligt aan zee en vlak voor de kust liggen eilanden waar een heleboel watervogels een zeehonden enz zitten. Ook kun je er dolfijnen zien.
Om vijf uur dus vanuit Huaycan vertrokken naar Lima. Daar eerst naar het busstation, maar vanuit daar was de laatste bus die richting uit net vertrokken - de volgende zou pas om 12.30 gaan: te laat dus. Dus op naar een ander busstation. Van hieruit vertrok er elke tien minuten een bus die richting uit dus konden we zo goed als meteen instappen. Uiteindelijk waren we om 12.15 in Pisco (een dorp in de buurt van Paracas). Hier meteen gevraagd voor een boottripje, maar toen kwam het volgende probleem: de laatste toeristenboot was 15 minuten eerder vertrokken. Het was kennelijk een dag van net te laat zijn!
De enige optie was een privéboot. Dat was iets duurder, maar in Europese prijzen nog steeds belachelijk goedkoop. Omdat we niet voor niets helemaal naar Paracas waren gekomen hebben we dat dus maar gedaan. En het was de moeite waard. We hadden een uitgebreidere route dan vorige keer met pap en mam en het was nu heel anders. Waarschijnlijk ligt het aan het seizoen, want er zaten veel meer pelikanen en ook zeehonden zaten er duizenden. Ook waren er helemaal geen andere toeristen te zien op het water noch in het dorp zelf. Echt een privétripje dus. Op de terugweg naar de haven zagen we ook nog drie dolfijnen die rond onze boot bleven spelen. Al met al een supertrip en perfect om eens een dagje met (bijna) allemaal (Lara en Kristin waren niet meegegaan) er tussenuit te gaan.
Na ons boottripje hebben we nog wat gegeten en daarna was het tijd om een bus terug te zoeken. De bus zoeken ging redelijk vlot maar de terugreis was vreselijk. We vertrokken om 17.00 vanuit Paracas en waren uiteindleijk om 23.00 terug thuis. Veel te lang dus. Ook was ik onderweg misselijk geworden, wat de reis niet aangenamer maakte. Maargoed, het was het waard.
Vanaf Lima meosten we met de combi verder terug naar huis, alleen omdat we een taxi van het ene busstation naar het andere hadden gepakt die ochtend wist niemand in welke wijk we zaten of hoe we terug moesten komen. Uiteindlijk na een tijdje rondkijken zag ik een combi rijden met een plaatsnaam waarvan ik wist dat het de goede richting uit was en van waaruit ik ook de weg terug naar huis kende. Die dus maar genomen en toen ging het inderdaad redelijk soepel.

Verder de laatste dagen weinig beleefd. Sinds de bus op de terugweg van ons Paracastripje ben ik ruim twee dagen ziek geweest - weer eens iets verkeerds gegeten. Natuurlijk weer niet het geduld om in bed te blijven dus gewoon doorgewerkt. Vandaag ik eigenlijk de eerste dag dat ik me weer zo goed als normaal voel, dus gaan we er maar vanuit dat het goedkomt he!

Dit waren de laatste nieuwtjes weer.
Tot horens maar weer en dit keer ook snel tot ziens!
Liefs uit Huaycan