Een lesje Peruaanse directheid…

Hier even de laatste update over de afgelopen dagen. We zijn net terug van de Ruines en ik ben redelijk dood nu. Maar het is niet voor niets geweest, want we hebben een superdag gehad!

Gisteren nog veel werk gedaan als voorbereiding. Uiteindelijk niet meer wakker gebeld door de hulpburgemeester; jammer genoeg. Uiteindelijk dus maar weer zelf het initiatief genomen en naar het gemeentehuis gelopen. Daar bleek dat hij er weer niet was: om 11 uur zou hij komen. Terug naar huis gegaan dus en maar met wat anders begonnen. Die middag heeft Luz hem uiteindelijk maar opgebeld voor me. Heel wat telefoontjes later, zelfs tot aan de echte burgemeester, bleek dat we de brief om steun te vragen een week van tevoren hadden moeten sturen. In plaats van dat ze dat een week van tevoren zeggen, in plaats van dan te zeggen ‘stuur begin volgende week maar gewoon een brief en dan wordt alles geregeld voor je’. Zucht!!! Uiteindelijk hebben we dus maar besloten dat we zelf de entreebewijzen maar kopen.
´s Middags heb ik ook de chauffeur van onze combi maar weer eens teruggebeld om toch maar een contract op te stellen voor de zekerheid. Dit ging allemaal redelijk makkelijk. Hij zei dat hij binnen tien minuten op de stopplaats bij de markt zou zijn dus als ik daarheen zou komen, zouden we het kunnen regelen. Ik dus snel een contract opgesteld en naar de markt gelopen. Daar was hij inderdaad en ik heb mijn handtekening gekregen. Hij wist ook nog precies welke tijd en waar, dus dat stemde hoopvol.

Verder heb ik gisteren mijn vrije dag gebruikt om vanalles bij te werken: ik heb cd’s met lesmateriaal gebrand en geinstalleerd, communicaties voor de volgende projecten geschreven, leerlinglijsten gemaakt, etc. Lekker bijgewerkt dus! We wilden eerst naar Chosica gaan aan het eind van de dag om een beetje te relaxen en Picarones te eten, maar dit hebben we zelfs gecancelet omdat we allemaal te druk bezig waren met werken. Dat is nog eens actief hè!

Maargoed, vandaag dus de ruines. Vanochtend samen met Luz naar de ticketoffice geweest om entreebewijzen te kopen, en wonder boven wonder lukte dit. Maar… zoals altijd in dit land moet ere en addertje onder het gras zitten: het was niet mogelijk om een gids erbij te regelen voor vandaag. ´Als je volgende week gaat dan kan het´ (hoe vaak heb ik die zin wel niet gehoord de laatste tijd). Oké, dat heeft geen zin…… Uiteindelijk dus maar weer naar onze vriend de hulpburgemeester om te zien of hij iets wist. Hij wist wel een naam te noemen, dus wij daarheen. Maar helaas, deze persoon was op dat moment net weg, maar hij zou ons wel terugbellen. Natuurlijk nooit meer iets van gehoord. Omdat we al zo´n vermoeden hadden, zijn we zelf maar aan het werk gegaan. Thuis aangekomen even in 15 minuten onze lunch naar binnen geschoven (niet eens tijd gehad om te genieten van mijn Lomo Saltado, mijn favoriete gerecht hier…). Daarna binnen een uur even snel met z´n tweeën zoveel mogelijk informatie bij elkaar gezocht zodat Luz onze gids kon zijn. En ik moet zeggen: ze deed het fantastisch, met de informatie die wij hadden gevonden en dat wat ze zelf wist heft ze ons enorm uit de brand geholpen.
Om twee uur zijn we naar boven gegaan, naar Zone Z. Daar waren inderdaad alle kinderen en zelfs de combi´s waren op tijd. Perfect dus! Onderweg naar de Ruïnes hebben we de andere vrijwilligers opgepikt bij het ziekenhuis (die waren daar voor een campagne waar ik eigenlijk ook bij moest zijn, maar ja ik zat met een gebrek aan gidsen). Bij de ruïnes aangekomen waren alle kinderen helemaal uitgelaten. Hoewel het in hun eigen dorp is, was nog niemand er ooit geweest. Een jongetje vroeg zelfs of we nu in mijn land aangekomen waren. ´Nee, dan moet je nog iets verder´, ´In Lara´s land dan?´, ´Nee ook niet, we zijn nog steeds gewoon in jouw land; in je eigen dorp´. Dat was maar moeilijk te begrijpen: ongelofelijk hoe klein hun wereldje is. Na afloop bedankte hij me nog heel lief en zei erbij dat ´Macchu Picchu´ ontzettend mooi was: ik heb het er maar bij gelaten…
Maar de Ruïnes dus, iedereen vond het geweldig. Ze renden van de ene plek naar de anderen en waren heel geïnteresseerd in alle uitleg. Ook wij hebben een supermiddag gehad tussen het iedereen bij elkaar houden, foto´s nemen, filmen, etc. door. Na de ruïnes hebben we in Zone Z nog samen Inka Kola gedronken en koekjes gegeten en toen is iedereen voldaan naar huis gegaan (en zijn wij ijsjes gaan kopen). Kortom: missie geslaagd!

En dan nu de Peruaanse directheid… Peruanen zeggen altijd gewoon waar het op staat en dat zorgt bij ons af en toe voor ontzettende lachwekkende situaties. Hier twee voorbeelden van de afgelopen dagen.
Eergisteren zaten we met alle vrijwilligers aan tafel toen Carlos, de oudste broer van Luz, binnenkwam. Kristin was moe en zag daardoor redelijk bleek. Daarbij had ze ook nog een zwarte trui aan en haar capuchon op, waardoor ze nog bleker leek. Carlos liep meteen op Kristin af en vroeg ‘ Estas mal o que?’ (ben je ziek, of wat). Kristin keek hem aan alsof hij weet ik het wat had gevraagd en wij schoten ontzettend in de lach. Carlos snapte vervolgens helemaal niet meer wat hij ‘fout’ had gedaan, wat het nog leuker voor ons maakte.
Gisteren hadden we nog zo’n situatie. Ik kwam heel nietsvermoedend beneden en alleen Luz en Yrma (haar moeder) zaten aan tafel. Ineens kreeg ik een tampon onder mijn neus geduwd met de vraag ‘Wat is dit en hoe gebruik je het’: daar sta je dan met je goede bedoelingen... :P Bleek dat een vrijwilliger allerlei toiletspullen heeft achtergelaten toen ze terug naar huis ging en daar zaten dus ook tampons bij: en dat in een land waar die niet bestaan. Ik dus in mijn beste Spaans maar uitgelegd waar het voor diende. Toen kwamen alle vragen: waar stop je ze precies in?, hoe lang kun je ze inhouden?, houden ze echt alles tegen?, hoe voelt dat? etc. Na een hele tijd ging ze er een uitproberen. Toen ze terugkwam liep ze ineens heel voorzichtig rond: ‘Valt hij er niet uit als ik sta, loop, zit?’; zelfs adem kwam langs. ‘Nee hoor, dat gebeurt niet zo snel…’ Ik dacht echt dat ik niet meer bij zou komen van het lachen, maar hier wordt het heel normaal gevonden. Toen kwamen de drie andere vrijwilligers terug van het boodschappen doen: de volgende slachtoffers. Ze waren de deur nauwelijks door of er werd al gevraagd wat zijn gebruikten en hoe dat voelde… Alleen hun gezichten al waren de moeite waard :P Heb zelden zo hard gelachen als deze middag. Zo gaat er nog eens een hele nieuwe wereld voor je open als je in de veertig bent.

Dit was het laatste nieuws dan weer, volgende keer meer verhalen!
Heel veel liefs, xx