Strenge juryleden

Afgelopen dagen zijn redelijk rustig verlopen: uitgerust van ons uitstapje, les gegeven in Zone D en alvast weer begonnen met het plannen van mijn volgende project aankomende vrijdag. Dan gaan we met alle kinderen van Zone D naar Zone Z om daar te helpen. Na een heleboel ideeen die bijna allemaal te duur waren, heb ik uiteindelijk besloten dat we een huisje gaan opknappen (i.e. schoonmaken, schilderen). Dit huisje is van een man die in de raad van bestuur van het dorp zit. Zijn verhaal is heel verdrietig. In de combi´s hier hebben ze altijd mensen die je proberen naar binnen te lokken door te schreeuwen waar ze heen gaan en je over te halen mee te gaan (dit fenomeen snap ik nog steeds niet: net alsof je ergens staat te wachten en er dan zo´n busje langskomt en je dan ineens bedenkt ´hé dat is inderdaad wel een leuke plaats om heen te gaan, laat ik dat eens doen´) Maargoed, daar gaat het nu niet om. Deze man was dus zo´n ´cobrador´. Maar op een dag is hij op de een of andere manier met zijn arm tussen de deur terecht gekomen. Op dat moment was hij er heel ernstig aan toe en is in het ziekenhuis beland, maar daarna leek alles goed hersteld en kon hij alles doen met zijn arm. Tot het afgelopen jaar: ineens zijn alle functies van zijn arm uitgevallen, dus nu kan hij er niets meer mee doen. Dit betekend dus dat hij niet meer kan werken, maar hij heeft wel een vrouw en twee kinderen te onderhouden. Vreselijk dus. Luz en ik hebben afgelopen week zijn ´huis´ gezien en ze hebben slechts twee kamertjes: een met twee eenpersoonsbedden (waar ze met z´n vieren slapen) en een kast en een met een klein fornuisje en een gammele tafel en twee stoelen. De bevolking doet wel vanalles om hem te helpen, zoals het delen van water en gas enz. zodat hij die rekeningen niet hoeft te betalen, maar de situatie blijft ondraaglijk. Ondanks dit is hij een ontzettend aardige man: hij verkoopt aardappels en toen pas geleden een aantal vrijwilligers afscheid namen kregen we aardappels mee om in het huis te eten als afscheidscadeau! Daarom wil ik dit project gebruiken om ze ook een beetje steun te geven. We kunnen niets veranderen aan hun situatie, maar misschien helpt het iets.


Afgelopen week zijn we ook weer naar een verjaardagsfeestje geweest, dit keer van een neefje van Luz. Pap en mam, wees gerust, deze was een stuk rustiger dan de vorige. Wij waren met zijn zessen zo goed als de enige gasten. De hele avond heeft de televisie aangestaan met videoclips van Michael Jackson. De kleine feestvierder, hij werd vijf jaar, stal de show met zijn interpretaties van de videoclips. Hij was volop aan het zingen en dansen; en ik moet zeggen, het is absoluut de nieuwe MJ! Hij deed het fantastisch, zelfs de moonwalk. Verder zijn we volgestopt met zoete snoepjes en taart. Nadat we uiteindelijk ook nog een tijd hebben gedanst op MJ (het is heel dramatisch maar ook wij kunnen al een heel stuk meedansen met de Thriller-clip), zijn we weer terug naar huis gegaan. Dit keer dus geen nachtmerries over cheerleaders met veeeeel te korte rokjes en teigetjes dus…

Vandaag hebben Lara en ik jury´tje gespeeld bij een wetenschapsproject in een particuliere school hier. Het begon een beetje raar omdat Yrma wel ooit iets tegen Lara gezegd had hierover, maar verder geen informatie meer had gegeven (zoals ze beloofd had), dus eigenlijk niemand wist er iets van. Lara keek om half tien op ons whiteboard waar de activiteiten van de dag opstaan en toen bleek dat we om tien uur daar moesten zijn. Helemaal in de stress dus! Wij met z´n tweeen (de rest sliep nog) snel omgekleed, beetje gewassen en daarheen gerend; we wisten niet eens zeker waar het precies was…
Maar uiteindelijk daar aangekomen was het toch wel leuk. Wij waren de enige twee juryleden en moesten samen alle projecten langs en voor verschillende onderdelen punten bepalen. Meteen bij het eerste Project had ik mijn handen al helemaal onder het slijm zitten omdat een meisje shampoo van ei had gemaakt: ´hier, probeer maar…´ (heb ik weer… :P ) Ook lukte het presenteren bij de meeste kinderen niet meer toen wij langskwamen: wat wil je als je nooit een buitenlander ziet en er staan ineens twee blanken voor je tafel om je project te beoordelen!
Het beoordelen zelf liep ook niet helemaal soepel. We hadden nog steeds niet een helemaal helder idee wat nu precies de hele bedoeling van alles was en de projecten leken bijna allemaal op elkaar. We hebben dus redelijk willekeurig wat punten opgeschreven en volgens mij ligt het totale puntenaantal van iedereen ontzettend dicht bij elkaar :P Maargoed, wij hebben weer gelachen vanochtend!!
Om de een of andere reden vroeg ook iedereen daar of wij deel uitmaken van Hi-5. Wij hadden natuurlijk geen idee wat dit is, dus maar eens gevraagd: ´dat is een cartoon uit Peru´. Toen was onze verbazing compleet: hoe komen ze op het idee dat we uit een of andere Peruaanse cartoonserie komen????? Ondanks dat we er niets van snapte en bleven ontkennen, bleven hun volhouden dat we daar deel van uitmaakten.En ze vroegen het ook nog eens apart van elkaar, dus het moet ergens op gebaseerd zijn: je komt niet zomaar ineens allemaal tegelijk op dit vage idee. Vanavond hebben we dus maar even gegoogled wat Hi-5 nu eigenlijk precies is en het blijkt een soort Peruaanse K3 te zijn (maar dan drie meisjes en twee jongens). Het was in ieder geval iets waar ik absoluut niet mee vergeleken wil worden ;) Maar nu wordt het nog raarder: de drie meisjes in de groep lijken dus absoluut niet op ons. Eentje is Chinees, een ander meer richting Brazilie en de derde ziet er wel westers uit maar heeft rood haar ???? Waar de vergelijking vandaan komt ?????? Ik snap er helemaal niets van

Vandaag was het ook ´internationale dag van de vrede´: dat moest dus meteen in onze projecten ingepland worden. In plaats van Engelse les hebben we stenen geschilderd met de kinderen. Het idee achter dit project was dat ze iets ´vredesachtigs´ op de stenen schilderden en vervolgens de steen aan iemand anders cadeau geven. Ze waren allemaal helemaal enthousiast: mission accomplished!

We zijn er vandaag ook achter gekomen dat niet alleen wij niet iedereen zo goed verstaan. Deze ochtend zaten Lara en ik te ontbijten en Anna, de kokkin/buurvrouw, stond in de keuken. De schoonmaakster stond erbij in de kamer en was hele verhalen aan het vertellen: ik begreep er niets van maar Anna en Lara gaven allebei een soort van reactie (al kwam daar ook niet veel meer dan si en hmhm uit). Toen we tussen de middag aan tafel zaten te kletsen hadden we het erover wie het makkelijkst te verstaan is van de Peruanen en wie het moeilijkst. Ik zei dus dat ik over het algemeen niets van de schoonmaakster snap. Lara viel meteen bij en toen kwam ook het verhaal naar buiten dat Yrma en Anna (allebei Peruanen) haar ook niet echt goed verstaan; ze komt kennelijk uit de bergen en spreekt Spaans maar met een heel zwaar Quechua-accent. Toen kwam het voorbeeld van vanochtend naar boven: kennelijk heeft niemand verstaan wat ze aan het vertellen was en zeiden de andere twee ook maar op goed geluk af en toe ´Si´. Vreselijk ik weet het, maar het was wel grappig om te horen: ze heeft echt een half uur een verhaal staan vertellen, maar kennelijk had ze net zo goed de vreselijkste dingen kunnen zeggen en nog hadden wij allemaal ´Si, si Duidelijk, Natuurlijk´ gezegd en ons ondertussen afgevraagd hoe het in godsnaam mogelijk is dat de rest haar wel verstaat...

Trouwens Mirthe, je hebt wel voor een deel gelijk hoor als je vind dat Lara er Nederlands uitziet: haar wortels liggen in Nederland en daar is ze trots op. Toen ik het haar vertelde dat jij vond dat ze Nederlands lijkt werd ze ook helemaal enthousiast!!! Volgens mij zijn het haar overgrootouders die naar de VS verhuist zijn. We maken hier in huis ook al steeds grapjes dat wij de Nederlandse zusjes zijn! Ik ben ook al begonnen om haar (en de rest) Nederlands te leren. Ze is al gekomen tot ´fijne verjaardag´. Dat heeft vanaf 10 september tot nu gekost om dat te leren (het kan dus wel even duren voordat we klaar zijn) – het is trouwens wel een heel leuk word om dat woord aan buitenlanders te leren, verjaardag. Maar volgens Lara doet het ontzettend pijn in haar keel als ze dat zegt, dus ze is toch niet helemaal Nederlands ;) Maar ze heeft al een aantal keren gezegd dat ze een keer Nederland wil bezoeken om te zien hoe ons land en de mensen zijn (al helemaal sinds ik heb gezegd dat er in Nederland relatief veel mensen net zo lang als haar zijn). Misschien zullen jullie dus ooit nog wel eens kennis maken met d´r…
En dan de volgende vraag: die jongen is een vriend van Luz, verder niets. Niets aan de hand hoor: jullie kunnen nog gewoon rustig doorademen :P

Door een advertentie die ik geplaatst heb op een Nederlandse website heeft trouwens ook al een ander meisje informatie over vrijwilligerswerk hier gevraagd aan Lara. Langzaam begint LLI dus door te druppelen naar Nederland! :D Als ze al komt zal het niet zijn in de tijd dat ik hier nog ben, maargoed het is altijd leuk om te weten dat ze met hulp van jou er weer nieuwe hulp bij hebben hier...
Vanavond hebben we ook weer een nieuwe vrijwilligster, Amy, van het vliegveld opgehaald die ons team komt versterken. Ook weer uit Chicago, zoals iedereen hier op dit moment. Het is niet precies zeker hoe lang ze blijft (tot haar geld op is), maar ze zal er in ieder geval mijn gehele resterende tijd zijn. Mijn eerste indruk is dat ze wel aardig is, maar ben benieuwd dus….!!!

Dit waren dan weer mijn belevenissen van de afgelopen dagen weer.
Tot horens allemaal maar weer.
Saludos, xx


ps. Opa, Lomo Saltado is het gerecht dat je gegeten hebt op de verjaardag van mijn vader. En doe ook de groeten terug aan alle tantes.