Beschrijving Light and Leadership

Hi alemaal,

Ik zal vandaag eens de tijd nemen en een uitgebreid verhaal schrijven.
Zoals beloofd zal ik eerst even iets uitleggen over ons programma hier. Sinds begin oktober is er heel wat vernieuwd en zijn we flink uitgebreid.

Huaycán is onderverdeeld in Zones met de letters A tot Z. A is de Zone waar ongeveer vijfentwintig jaar geleden alles is begonnen en van daaruit is het dorp uitgebreid. Hierdoor heeft Zone A het meeste tijd gehad om zich te ontwikkelen en is dus het rijkste. Heel Huaycán is gebouwd aan de rand van de uitlopers van de Andes. Zone A is op vlak gebied gebouwd, maar verschillende armere Zones (e.g. Zone R, S en Z) zijn tegen de bergen aan gebouwd.
Wij wonen in Zone D, wat dus nog redelijk ‘welvarend’ is (in vergelijking met de rest van het dorp). Zone Z, de armste Zone, is een beetje een speciaal geval. Omdat deze zone een beetje uit zijn voegen is gegroeid, is het weer onderverdeeld in verschillende gebieden.

In totaal bieden wij 19 lessen aan verspreid over drie Zones. Zone D, Zone S en Zone Z zijn ons werkgebied. Alle kinderen die les bij ons volgen gaan ook gewoon naar school (school is hier van een uur of zeven ‘s ochtends tot een uur of een ‘s middags). Op school leren kinderen hier wel Engels, maar vaak heel gebrekkig – wij zien eigenlijk nooit echt resultaten van wat de kinderen op school hebben geleerd. Als je wilt dat je kind echt goed Engels leert spreken is het hier de gewoonte om hem/haar naar een taleninstituut te sturen, maar dit kost handenvol geld en ik twijfel ook nog steeds aan de kwaliteit van deze opleiding. Luz heeft Engelse les gevolgd op een instituut dat bekend staat als een van de besten in Lima en op een dag kwamen we erachter dat ze als vertaling van wallen onder je ogen ‘eyebrows’ (wenkbrauwen) had geleerd – als dit de beste is wil ik dus niet weten wat de rest inhoud!!

In Zone D geven we in het weekend les. Op zaterdagochtend combinatielessen Engels (beginners) en sport voor zowel 6-10 jarigen als 10-14 jarigen. Zaterdagmiddag geven we handenarbeid en dansles voor dezelfde kinderen. Op zondag zijn de oudere kinderen aan de beurt: aan het begin van de middag Engels voor 14 jaar en ouder – zowel een beginnersles als een les voor gevorderden, daarna sport voor deze leerlingen. Aan het begin van de avond hebben we nog een ‘Club de Conversacion’ waar jongeren die echt goed Engels spreken bij elkaar komen om een of twee uur te praten over van alles en nog wat: geen echte les, maar gewoon om het praten te oefenen in een iets informelere sfeer.
Ook Zone S is op zaterdag aan de beurt. Hier zijn we op verzoek van een aantal mensen die in die zone wonen aan het begin van deze maand begonnen met lessen. Op dit moment bieden we hier alleen een Engelse les aan aan kinderen ouder dan twaalf jaar. Als deze les eenmaal soepel verloopt en er genoeg interesse is, kunnen we eventueel uitbreiden naar andere doelgroepen.
In Zone D zijn we twee weken geleden ook begonnen met een alfabetiseringscursus voor vrouwen. Ongeveer vijf vrouwen zowel uit Zone D als Zone Z nemen hier aan deel.
De rest van onze tijd besteden we aan Zone Z. In deze Zone werken we in drie verschillende gebieden. Sinds de oprichting van LLI werken ze al in twee gebieden in de onderste delen van Zone Z, hiermee bereikten ze het grootste gedeelte van deze Zone. Hier worden drie verschillende lessen aangeboden, allemaal twee keer per week. Ten eerste Engels op beginnersniveau gecombineerd met sport, voor de leeftijdsgroepen 6-12 en 12-16. Een keer per week wordt deze les ook gecombineerd met een handenarbeidelement. Daarnaast hebben we ook een Engelse les voor gevorderden in welke de meeste kinderen rond de 12-14 jaar oud zijn.
In Zone Z bieden we ook Engelse les voor volwassenen aan. We hadden altijd een aantal moeders in de kinderklas zitten die vol enthousiasme meededen. Na een tijd smeken hebben ze ons overtuigd en zijn we dus gestart met hun eigen klas. Deze klas is een van mijn favorieten. Er doen een stuk of vijf vrouwen aan mee die altijd allemaal bepakt en bezakt zijn met baby’s en kinderen – een kind de borst geven tijdens de les is dus ook heel normaal (dat wordt hier trouwens overal gedaan). Verder zijn deze vrouwen ontzettend geïnteresseerd, doen ze hun huiswerk en stellen ze superintelligente vragen. Geweldig om te zien dus!
Afgelopen oktober zijn we ook begonnen met lessen in Los Alamos. Dit is het bovenste gedeelte van Zone Z en ook meteen het armste. Ik dacht altijd dat Zone Z erg was, maar toen ik voor het eerst in Los Alamos kwam werd maar weer eens duidelijk gemaakt dat het altijd armer en erger kan: ze hebben hier echt niets. Sinds enkele weken geven wij dus ook hier Engelse les. Ondanks dat we oorspronkelijk hadden gezegd dat deze les voor twaalf jaar en ouder was, kwam tot nu toe iedereen gewoon opdagen – zo graag willen ze hier leren. Helaas, zijn Sara en ik afgelopen week toch maar begonnen met het eruit schoppen van kinderen onder de elf. De les duurt twee uur en is gericht op twaalfjarigen en de ervaring leerde dat de jongste kinderen alleen ongeduldig en vervelend werden na een tijdje waardoor ze ook de rest afleiden. Er zat dus niets anders op om ze weg te sturen als we nog iets van deze les wilden maken. Dit was alleen ontzettend moeilijk om te doen, omdat de kinderen zo graag willen leren en dit een unieke kans is voor ze! We willen dus graag ook hier een klas voor de jongere kinderen starten, maar op dit moment hebben we niet genoeg tijd of vrijwilligers.

In totaal geven we les aan 123 kinderen; de jongste 5 jaar oud en de oudste 24 (kinderen die nooit of bijna nooit op komen dagen zijn hierin niet meegerekend). De grootste groep kinderen is 10-11-12-13 jaar oud, wat natuurlijk ook beïnvloed is doordat we in enkele zones alleen les aanbieden aan kinderen van 12 jaar en ouder. Van deze kinderen komen er 46 uit Zone D, 19 uit Zone S, 15 uit het laagste deel van Zone Z (gevorderden), 28 uit een iets hoger gebied in Zone Z (beginners) en 15 uit Los Alamos.
Naast deze kinderen hebben we dus ook twee lessen voor volwassenen waar in totaal 10 personen aan deelnemen. In totaal nemen dus 133 personen actief deel aan de programma´s.

Wat betreft de lokalen valt het allemaal ook nog wel mee. Alle lokalen (behalve Zone D) die wij gebruiken zijn gemeenschapslokalen en worden dus voor allerlei doeleinden gebruikt: wij hebben contactpersonen in elke Zone waar we de sleutels op kunnen halen. In een van de Zone Z-gebieden vertrouwen ze ons zelfs al genoeg en hebben we een eigen sleutel gekregen.
In Zone D geven we les in de kelder van ons huis, hier hebben we dus drie goede lokalen en kunnen we zonder problemen vooruit. Ook de lokalen in Zone Z zijn redelijk. In een ervan ligt geen vloer in en is dus redelijk stoffig (zand), maar het zijn allebei stevige houten hokken in goede staat.
In Zone S hebben we een hokje op het dak van het ziekenhuis (de meest logische locatie) waarin we lesgeven. Dit hok stelt op zich niets voor, maar het doet z´n werk en we hebben zelfs meubilair dat we mogen gebruiken (lees, oude schoolbankjes waar je niet te hard op moet neerploffen want dan stort het hele ding in).
Ook het lokaal in Los Alamos is een stevig houten hok. Ook hier ligt alleen geen vloer in en kennelijk wordt het lokaal ook gebruikt om te koken want er hangt altijd een of andere muffe etensgeur. Het grootste probleem hier is, goed gezien opa, dat we (nog) geen meubilair hebben. Dit moeten we nog kopen, maar dat is er nog niet van gekomen door geld- en transportgebrek. Tot nu toe nemen we dus altijd een tafel, een stoel en een bankje mee uit het huis van de vrouw met de sleutel. Alle kinderen zitten vervolgens half op en onder elkaar rondom de tafel (de helft met hun rug naar het whiteboard). De kinderen die niet passen staan met hun schrift in hun hand te schrijven of hangen in de vensterbank. Kortom, geen ideale situatie maar voorlopig moeten we het er maar even mee doen. Het werkt en ik heb de kinderen nog nooit horen klagen: dat is het mooie hier, iedereen accepteert de situatie zoals het is en ze zijn al lang blij dat ze Engels kunnen leren.
Het transporteren van meubilair wordt nog een hele klus want we moeten die dingen zelf met openbaar vervoer (lees: een klein busje voor maximaal 16 personen waar ten eerste wij niet fatsoenlijk in passen omdat we een stuk groter zijn dan de gemiddelde Peruaan (i.e. dubbelgevouwen en helemaal klem tussen bank voor je, bank achter je en plafond boven je) en waar ten tweede sowieso al minstens 20 personen in zijn gepropt – kortom geen ruimte over) naar boven zien te krijgen. Wordt heel hard lachen dus!! Afgelopen week hebben we wel al een whiteboard gekocht en deze op dezelfde manier naar boven gesjouwd: Lara en ik op de achterbank van de combi, whiteboard, die trouwens alleen op één bepaalde manier door de deur paste, dwars in het gangpad, de toegang blokkerend voor alle andere mensen en tegelijkertijd ook zorgend dat enkele mensen op bepaalde stoelen er niet meer uit konden. We schaamden ons maar drie beetjes en waren ontzettend blij dat we er pas bij de laatste stop uit moesten!! Ook denk ik dat de combichauffeur niet erg blij was met ons… Wel vind ik het nog steeds jammer dat ik mijn fototoestel niet bij had (als we meubilair gaan kopen is dat dus een ding dat zeker meekomt :P ).

Naast alle klassen bieden we ook tutoria aan. Dit zijn privelessen waar we de beste leerlingen een op een lesgeven. Van sommige kinderen merkten we dat het niveau in de klas niet hoog genoeg was en dat ze niet genoeg uitgedaagd werden. Omdat de andere kinderen in de klas wel op het goede niveau aan het leren waren, konden we hier verder niets tegen doen. Maar het is natuurlijk zonde als deze kinderen niets doen met hun intelligentie, dus is het idee van privelessen ontstaan waar alle kinderen voor kunnen inschrijven (alleen hebben we het eerst aangeboden aan degenen van wie wij dachten dat het zinvol zou zijn). Op dit moment bieden we deze lessen alleen aan aan Zone D kinderen.
We willen ook beginnen in Zone Z, maar op dit moment is er geen lokaal beschikbaar op de tijden dat wij willen. Toch gaan we waarschijnlijk beginnen met het aanbieden van deze mogelijkheid; dan gaan we wel gewoon op het voetbalveldje zitten. Dit is beter dan niets en regenen doet het over het algemeen toch niet ;)

Sinds we in oktober met ons nieuwe aanwezigheidssysteem zijn begonnen is het aantal leerlingen dat op komt dagen inderdaad verbeterd. Over al onze klassen hebben we ongeveer zes leerlingen die ingeschreven zijn maar nooit op zijn komen dagen. Enkele uitzonderingen daargelaten, komt de rest op zijn minst geregeld naar klas. Dit is een hele verbetering en we hebben over het algemeen geen last meer van leerlingen die niets weten doordat ze te vaak niet op zijn komen dagen en daardoor de rest van de klas ophouden.


Als het regent zou het hier inderdaad een probleem zijn opa, niet alleen voor onze klassen maar voor het hele gebied. Gelukkig regent het hier over het algemeen niet (ik heb hier nog nooit regen gezien), alleen in het ´regenseizoen´ januari en februari. Ook in deze twee maanden komt het over het algemeen niet veel verder dan wat spetters, hard regenen zoals in Holland bestaat hier (normaal gesproken) niet.
Als het een keer echt zou regenen zouden ze hier enorme problemen hebben. Vooral in de armere zones zoals Zone Z waar niets verhard is. Deze zones zijn tegen de heuvels opgebouwd en bestaan uit een grote kurkdroge stoffige zandbak met allemaal losse stenen en zonder planten. Als het hier dus een keer echt regent neemt de grond niets op van dat water en ontstaan er modderstromen. Omdat de huizen ook niets voorstellen worden deze meteen allemaal meegesleurd door het water. Ik heb hier mensen gesproken die dit inderdaad meegemaakt hebben en iedereen weet ook dat dit kan gebeuren, ze hopen gewoon dat het niet gebeurd.

Mam, de kleur van het huis was niet de goedkoopste of een restantje. Ik had mijn team mee om de kleur te kiezen, Lara had ons verboden de groen te nemen van de afgelopen keer en mij maakte het allemaal niet zo veel uit. De rest vond deze kleur mooi, dus toen hebben we die maar genomen… In onze verdediging: op het plaatje zag het er wel een stuk blauwer uit dan in het echt – op een groot vlak kwam de paarse gloed ietsje meer naar boven… :P Maar goed, ze hebben hier gebouwen in allerlei kleuren dus wat maakt het uit.

Opa en oma, die kerstsfeer begint hier ook hoor. Afgelopen week hebben we de film Elf gekeken (een kinderfilm in kerstsfeer) – het niveau in dit huis is niet altijd heel erg hoog, nee ;) Maar goed sindsdien zingen en luisteren we hier in huis de hele tijd kerstliedjes en ook hier in de supermarket liggen de kerstspullen al uitgestald. Ondanks alles lukt het me nog niet in de kerstsfeer te komen. Telkens als ik die liedjes hoor zijn we even in de kerststemming, maar als je dan vervolgens het huis uit durft te gaan en je stapt de 30 graden in, is die stemming snel over moet ik zeggen. Dat is toch geen temperatuur voor kerst?!?!


Achteraf gezien viel afgelopen week nog wel mee met de drukte, ondanks dat Lara, Luz en Linda er alledrie niet waren.
Maandagochtend heb ik eerst het bloed onder de nagels vandaan gehaald bij de vrouw in de verfwinkel. Ik had dezelfde keur nodig als zaterdag maar die hadden ze niet in voorraad. Doordat we al begonnen waren met de muur te schilderen kon ik geen andere kleur meenemen dus vroeg ik haar of ze het niet konden mixen. Haar man was er niet, dus dat moest zij dan doen. Omdat ze geen nee zeggen hier, zeker niet tegen blanken, begon ze inderdaad aan het karwei. Het was duidelijk dat ze er niet veel zin in had en er ook niet erg bedreven in was. Natuurlijk was het ook toevallig net een moment date r allerlei klanten in de winkel waren, dus volgens mij was ik erg lastig…. Ondertussen huilde haar kind (dat ook gewoon in de verfwinkel rondhangt) ook nog steeds omdat hij alleen bij haar wilde zijn, wat haar nog eens extra zenuwachtig maakte. Toen ze uiteindelijk klaar was vroeg ik ook nog om een bonnetje: kon ze natuurlijk geen pen vinden ook… Ik heb voordat ik wegging maar een uitgebreid mijn excuses aangeboden en me voorgenomen voorlopig niet meer terug te komen (Linda en ik schaamden ons een beetje… :P )
Maandagmiddag hebben we gewoon onze lessen gehad; twee mensen per klas dus dat verliep allemaal soepel.

Dinsdag zijn Sara en ik naar Los Alamos gegaan om Engels te geven. Omdat we zaterdag niet helemaal klaar waren toen de verf op was, hadden we de klas verdeeld: eerst een uurtje Engelse les en daarna een half uur verven. Na de klas dus met alle kinderen naar beneden gelopen en daar nog even snel het gebouw afgemaakt. Ze waren allemaal enthousiast –is weer eens iets anders dan alleen les- en door alle hulp waren we zo klaar. Ook moet ik zeggen dat ondanks dat ze een nieuwe pot verf voor ons gemixt hadden (met de hand) de kleur redelijk hetzelfe was: ik was onder de indruk.

Woensdag was het weekend. Niet zo veel bijzonders gedaan die dag, behalve naar Jockey Plaza, een mall, geweest. Hier wat rondgehangen, winkels gekeken, koffie gedronken en uiteindelijk pizza gegeten. Kortom een rustige maar supergezellige dag.
Donderdag was het Sara´s verjaardag en zijn we naar een dierentuin in Lima gegaan. ´s ochtends vroeg vertrokken en als lunch daar gepicknickt. Ook dit is en supergezellige dag geweest. De dierentuin had naast een ´internationaal deel´ met de standaar nijlpaard, tijger, beer, leeuw en giraffe (de olifanten misten….) ook een deel voor elk gebied in Peru. Peru bestaat uit regenwoud, kust- en berggebied en alledrie waren vertegenwoordigd inclusief hun dieren. Leuk om eens doorheen te lopen dus.
Aan het eind mochten we zelfs nog bij de zeeleeuwen achter de schermen kijken. De pinguins werden net gevoerd toen we daar aan kwamen en iedereen was het erover eens dat de medewerker knap was. Toen ze uit het hok kwamen ging Sara dus naar hem toe om te vragen of hij met Amy en Kristin op de foto wilde omdat het haar verjaardag was. Hij begon meteen hele verhalen te vertellen over zijn werk en vragen te stellen over wat wij hier doen. Uiteindelijk nodigde hij on suit om mee de zeeleeuwen te voeren – wat we niet afsloegen natuurlijk. Een zeeleeuw kwam vervolgens de hele tijd rechtop staan tegen de muur waar wij achter stonden en maakte allerlei rare geluiden – die beesten hebben supergrote tanden trouwens. We vonden hem maar eng! Maargoed weer een ervaring rijker zullen we maar denken…
Die avond hebben we eerst avondeten gegeten (de eerste keer sinds ik hier ben – superraar om weer een brood als lunch te hebben en voor ´s avonds warm eten) en daarna chocoladetaart. Daarna nog even gedanst, maar redelijk op tijd naar bed gegaan want iedereen was doodmoe.

Vandaag is verder weer een redelijk rustige dag geweest. We hadden alledrie de klassen uit Zone Z gecombineerd om een les Engels/handenarbeid te doen gecombineerd met Sara’s verjaardag. Eerst hebben we ze Engelse woorden geleerd die te maken hebben met feest / verjaardag, daarna hebben we verjaardagskaarten geknutseld en als laatste hebben we gezongen voor Sara en Inca Kola en koekjes gedronken/gegeten. Kortom een relaxe en leuke les!

Dit was de laatste update weer. Volgende keer meer…
Heel veel liefs uit Peru, xx