Een vreemde week

Hallo allemaal,

Weer even een korte update. De klassen afgelopen week waren niet veel bijzonders. Alles was leuk, gezellig maar niet anders dan anders. Maar in onze vrije tijd hebben we wel weer wat dingen meegemaakt...

Afgelopen maandag hadden een paar vrienden ons uitgenodigd om naar een bar te gaan om te kijken hoe zij dansen. Je gelooft het of niet, maar ze waren Jumpstyle aan het doen (een dans die een aantal jaar geleden in Nederland populair was op basis- en middelbare scholen…) Ik heb geen idee of het klopt, maar ze zeiden dat deze stroming in Nederland ontstaan is. Toen ze er dus achterkwamen dat ik uit Nederland kwam, stond ik in het middelpunt van de belangstelling. Maar laat ik nu net niet weten hoe die dans gaat… Helaas, gemiste kans! Hoewel het gezellig was, was het een ontzettend vreemde avond.

Later die avond ben ik met Lara en Sara op het dak gaan zitten om wijn te drinken. We hadden in goede hoop in de supermarket Cabernet gekocht, omdat we allemaal zin hadden in wijn. Helaas… Poging mislukt. Ondanks dat het rode wijn en een bekend merk was, was hij ontzettend zoet en smaakte hij naar goedkope troep. Het is hier zo goed als onmogelijk om aan goede wijn te komen. Ondanks dit hebben we wel een gezellig avond gehad: onder de sterrenhemel, wijntje erbij, kletsend over van alles en nog wat. Het goede leven!!

Woensdag hebben we het rustig aangedaan. ‘s Ochtends ben ik met Amy en Kristin gaan hardlopen (moet toch iets aan sport doen he!!) en ‘s middags zijn we met z’n allen naar Starbucks gegaan. Daar hebben we ruim twee uur doorgebracht gewoon kletsend en natuurlijk koffie drinkend.
Terwijl we daar zaten kwamen er op het kruispunt beneden (wij zaten op de eerste verdieping) een paar straatartiesten optreden. Wij zaten dus allemaal achter het raam te kijken. Een was aan het jongleren met messen en de ander probeerde iets met een bal. Al snel hadden ze ons ook in de gaten en keken ze dus steeds naar boven en begonnen ze zich uit te sloven. Allebei waren ze behoorlijk slecht (al zou ik het niet beter kunnen - maarja ik sta dan ook niet midden op het kruispunt), dus de keren dat er tijdens de hele act voor de verandering niets op de grond viel, begonnen wij te juichen. Dit leverde natuurlijk nog meer aandacht op (de ruimte was half open, dus ze konden ons horen). Uiteindelijk toen we weggingen zijn we maar even langsgelopen en hebben we ze een paar centen gegeven voor de moeite.

Die avond hebben we met z’n allen in Lara’s kamer (de kleinste in het hele huis; geen idee waarom we die hebben gekozen) gezeten om de rest van onze wijn te drinken. Het was een suergezellige avond.

Vandaag zijn we naar Lima gegaan: het was een ontzettend rare dag, waarop vanalles gebeurde. Ik had af en toe echt het idee in een ontzettende vreemde lachfilm beland te zijn…
Eerst zijn we bij een Mexicaans restaurant gaan lunchen. Ontzettend lekker, maar veel te veel ‘vreemd’ voedsel in m’n lichaam waardoor ik nu weer last van mijn maag heb :P Maargoed, het is het allemaal waard... Met de taxi zijn we vanuit onze combistop in Lima naar de Mexicaan gegaan, maar omdat we met zijn vijven waren paste dit natuurlijk niet. Het eindigde dus met dat er drie op de achterbank zaten en ik dwars over hun schoten lag - ik ben altij de pineut :S Over veiligheid en comfort gesproken…!!
Na de Mexicaan zijn we naar de Indian Market gegaan om souveniertjes te kopen. Ik heb snel binnen vijf minuten mijn inkopen gedaan en ben toen samen met Lara gillend weggerend. Er waren teveel toeristen, op een gegeven moment hoorde ik zelfs Nederlanders. Op de een of andere manier wil ik geen blanken meer zien. Ik weet niet waarom niet, maar elke keer als we een dagje naar Lima zijn geweest ben ik blij als we terug zijn. Het is teveel Westers, toeristisch gedoe. Wordt nog wat om terug te gaan naar Nederland: op de een of andere manier ben ik eraan gewend geraakt een van de vijf blanken in het hele dorp te zijn… Het was wel grappig –en beschamend - trouwens, want de rest van de vrijwilligers hebben gisteren de woorden ‘ Ik hou van jou ‘ geleerd. Dit riepen ze dus de hele tijd… Ik heb maar net gedaan of ik er niet bij hoorde en hoopte heel hard dat we geen andere Nederlanders meer tegenkwamen…
Omdat de Indian Market dus teveel toeristisch gedoe was, hadden Lara en ik het er al snel gezien en zijn we weggegaan om koffie te drinken terwijl de rest hun inkopen deed en toeristje speelde. Hier zat een man; ontzettend raar. Hij zat op de bank de krant te lezen, had zijn schoenen uitgedaan en de knoop van zijn broek opengemaakt… Het leek alsof hij thuis op de bank zat zonder vreemden rondom hem. We zijn dus maar snel ergens anders gaan zitten.

De combi naar huis was ook een heel avontuur. Toen we instapten vroeg de cobrador (degene die de mensen binnenlaat en zorgt dat iedereen betaald) tot drie keer toe of we wel zeker wisten dat we naar Huaycan wilden??? Ja, we weten het zeker. Hij geloofde er niets van… Volgens mij dacht hij dat we hopeloos verdwaald waren. Geen idee waarom, maar Lara en ik waren inmiddels in een heel vervelende bui geraakt en hadden ontzettende lol om onszelf en alles om ons heen. Hierdoor stonden we op een gegeven moment op het punt om te vragen hoe Huaycan eruit zag en of het een beetje op Miraflores (de luxe, dure toeristenwijk in Lima) leek, gewoon om het gezicht van de cobrador te zien. We hebben ons maar ingehouden… ;)
Maar dit was kennelijk nog maar het begin van onze combirit. Na een minuut of twintig besloot de combi het te begeven. Elke keer als we optrokken sloeg de motor af en we kwamen dus maar met horten en storten op gang. Het leek of de chauffeur niet kon schakelen. Na een minuut of tien leidde dit natuurlijk tot grote hilariteit bij Lara en mij. Elke keer als er iets gebeurde kregen we de slappe lach en de cobrador, die dit al snel in de gaten had, lachte vrolijk mee. Elke keer als de motor weer een afsloeg keek hij onze richting op met een glimlach van oor tot oor. Ook werkte het aanstekelijk op de man voor ons en de vrouw achter ons en die lachten ook elke keer mee (waarschijnlijk lachten ze vooral ons uit - in hun ogen, de stomme toeristen die hopeloos verdwaald zijn en geen idee hebben waar ze terecht zullen komen).
Na een tijdje besloten de cobrador en chauffeur om geen nieuwe mensen meer op te pikken om zo min mogelijk te stoppen. Ook liet hij zijn gas los als hij een file zag en negeerde hij overstekende mensen (een aantal moesten bijna rennen voor het leven). Hij probeerde dus zo min mogelijk te stoppen, wat redelijk moeilijk is tijdens de spits - ook hier...
Uiteindelijk hebben we het bijna gehaald tot in Huaycán. Letterlijk vijf minuten voordat we terug waren moesten we een heuveltje op en besloot de combi niet verder te gaan. Iedereen uitladen dus en proberen om alle mensen in een andere (overvolle) combi te proppen. Ook dit leidde bij anderen tot grote hilariteit. Iedereen had nog steeds het idee dat wij geen idee hadden waar we waren en ze stonden ons allemaal uit te lachen toen wij uitstapten ergens in de middle of nowhere. In de andere combi zat een opa voorin die ons ook ontdekte en meteen begon te roepen dat we bij hen in moesten stappen ??? Geen idee wat er allemaal gebeurde om ons heen. Het is duidelijk: als blanke in Huaycán val je op en heb je vrienden!
Gelukkig is uiteindelijk nog goedgekomen. We zijn in de andere combi gestapt en die heeft ons netjes afgeleverd in Huaycán. Perfect dus en we hebben weer een nieuw avontuur erbij!

Gedurende het schrijven van dit verhaal hebben Luz en ik ons eigen feestje hier in huis. Iedereen ligt op bed om uit te rusten van de lange dag, maar wij hebben de Backstreet Boys, Michael Jackson, de Spice Girls en Avril Lavigne op maximaal volume staan (vreselijke muziekkeuze, ik weet het).
Maar nu wil Sara op internet, dus ik ga weer verder met dansen.
Tot mailens maar weer.
xx