Verliefde stelletjes, een Baby en Kakkerlakken

Hola todos!

Ik heb weer een aantal leuke dagen gehad, dus weer leesvoer voor jullie.
Afgelopen vrijdag en zaterdag waren ontzettend leuk. Vrijdag begon het ‘s avonds toen Luz ineens heel erge zin had om naar Kenko, de enige fatsoenlijke uitgaangsgelegenheid hier in de buurt, te gaan. Behalve Lara en ik had niemand zin om weg te gaan, dus zijn we met z’n drietjes gegaan. We hebben een ontzettend leuke avond gehad – alleen al omdat we gewoon weer eens met zijn drieen waren zonder alle nieuwe erbij. Iedereen is superaardig, maar dit was gewoon even zoals het een maand geleden was. We hebben dus meteen gezegd dat we vaker iets met z’n drieen moeten doen.

Na vier uurtjes slaap de volgende dag weer vroeg opgestaan om naar Zone Z te gaan, weer met z’n drieen omdat de anderen les moesten geven. In ‘El Alamo’ (het armste gedeelte) werd een nieuw gemeenschapslokaal geopend en wij als gringa’s (buitenlanders) waren hiervoor natuurlijk ook uitgenodigd. Het was een beetje een vreemde ochtend. Wij waren, zoals altijd hier, pas diezelfde ochtend op de hoogte gebracht dat we daarheen moesten (ik wist letterlijk twee minuten van tevoren dat ik daarheen ging – had net genoeg tijd om schoenen aan te trekken) en daardoor wist eigenlijk niemand echt wat we daar gingen doen of wat er gebeurde.
We begonnen beneden waar een toespraak werd gehouden. Toen rende ineens iedereen naar een paar landrovers die klaar stonden en kroop in de laadbak. Wij renden maar mee en uiteindelijk hebben we een plek op de achterbank weten te bemachtigen – ik natuurlijk weer op schoot omdat er anders geen plaats was :S Zo werden we verder naar boven gebracht; daar was het lokaal dat werd geopend. Hier werd hetzelfde ritueel uitgevoerd als bij onze ‘dakdoop’, gelukkig hoefden we deze keer alleen te kijken. Toen dit klaar was, was het afgelopen en vertrok iedereen. Omdat het bijna lunchtijd was zijn wij maar naar huis gegaan. In de combi vroegen drie mensen (zonder het van elkaar te weten) aan Lara en mij of we niet in Zone Z wilden blijven wonen: we hadden echt het gevoel dat de wereld langzaam gek aan het worden was.
Al met al dus een ontzettend vage ochtend geweest waarop de helft langs ons heen is gegaan. Het valt me op dat ik in dit land op de een of andere manier ontzettend veel van die momenten heb…. Maargoed, het loopt altijd goed af en we hebben weer iets om over te lachen!

Die middag was het volgende uitstapje dat ik geregeld had. Met alle kinderen uit Zone D en een groep uit de onderste regio van Zone Z zijn we naar Parque de la Imaginacion in Lima gegaan – in totaal hadden we 43 kinderen waarvan de jongste 6 was en de oudste 19! Parque de la Imaginacion is een soort Nemo, een wetenschappelijk museum waar de kinderen deel uit kunnen maken van allerlei proefjes. Om iedereen te vervoeren had ik een grote schoolbus geregeld. Het was superleuk en deed me helemaal terugdenken aan schoolreisjes vroeger. Alle kinderen kwamen de bus in met hun rugzakje en waren helemaal enthousiast. Op de heenweg de muziek aan en iedereen zat mee te zingen, te dansen en ze hadden gewoon de grootste lol. Sommigen waren zelfs nog nooit in Lima geweest, dus voor hen was het helemaal een avontuur.
Toen we aankwamen kregen we eerst een rondleiding met een gids en konden de kinderen al enkele dingen uitproberen. Daarna mochten we vrij rondlopen. Omdat het park redelijk klein is en de kinderen niet weg konden, hebben we iedereen maar vrij gelaten om te doen wat hij/zij wil. Zelf had ik een overenthousiast kind achter me aan en heb dus het hele park minstens tien keer rennend doorkruist. Na een uur of anderhalf zijn we rond gaan lopen om iedereen te verzamelen, hebben we een laatste check gedaan of we er genoeg hadden en zijn we terug in de bus gegaan. De terugreis verliep iets rustiger aangezien de helft in diepe rust was.
Het was weer een geslaagde dag dus!

Gisteren ben ik weer samen met Lara naar ‘El Alamo’ geweest om daar les te geven. Dit keer konden we gebruik maken van het lokaal dat afgelopen week geopend is, dus er zit verbetering in. Ondanks dat deze les een ontzettend grote uitdaging blijft, hadden we nu op z’n minst een lokaal zonder gaten in de muren. Aangezien er nog geen stoelen in dit lokaal staan, hebben we het muebilair van omliggende woningen geplunderd en dat zolang in het lokaal gezet – gelukkig hebben we hier geneog steun van de bevolking. Helaas was dit nog steeds niet genoeg en zat de helft van de kinderen op de grond met schrift op schoot, stond tegen de muur aan geleund of stond voor het raam met het schrift op de vensterbank. Niet de ideale situatie om les te geven dus…!
Omdat we verhuisd waren van lokaal hadden we in het begin ook nog niet veel leerlingen. Ik ben dus maar naar beneden, naar het andere lokaal, gelopen en heb onderweg alle leerlingen die ik tegenkwam gezegd naar boven te gaan. Toen ik terug boven kwam hadden we weer ons oude aantal leerlingen – wat over het algemeen eigenlijk veel te veel is.
Het ‘probleem’ (een ander) in deze Zone is dat we een te grote groep hebben. Elke les zeggen we dat alleen kinderen van 12 jaar en ouder deel mogen nemen, maar onze eigenlijke groep bestaat uit leerlingen van 8 tot en met 46. Wij kunnen het vervolgens dan weer niet over ons hart verkrijgen om de kleintjes weg te sturen – ze willen gewoon zo ontzettend graag Engels leren. Een beetje een moeilijke situatie dus, want de kleinsten kunnen geen twee uur stilzitten en komen niet goed mee met de stof voor de groten waardoor ze uiteindelijk alleen maar afleiden. We zijn nu dus erover aan het denken om na de les voor de groten, een nieuwe les te starten voor de kinderen jonger dan 12 jaar. Het probleem is alleen dat iedereen druk bezig is op dat tijdstip. We moeten dus nog even kijken hoe we dit op kunnen lossen…

Behalve onze reguliere activiteiten zijn we tegenwoordig ook datingbureau geworden. Sinds ons nieuwe programma is gestart in Oktober hebben we twee nieuwe leerlingen die elkaar wel leuk lijken te vinden. Het is onzettend grappig om te zien. Op zondag hebben ze allebei les en als we sport gaan spelen sloven ze zich allebei ontzettend uit voor elkaar. Ook lopen ze altijd samen weg hier en is het zelfs een paar keer gebeurd dat zij priveles had bij ons en hij ook ineens op kwam dagen. Afgelopen zaterdag, tijdens ons uitstapje, zaten ze ook naast elkaar in de bus en in het park hebben ze steeds met elkaar rondgelopen om de kleintjes te helpen. Het is supergrappig om te zien. Onder elkaar maken we er al steeds grapjes over: afgelopen week hadden ze allebei op dezelfde tijd priveles, maar geen van tweeen kwam opdagen – sinds toen is de grap natuurlijk dat ze elkaar tegen zijn gekomen onderweg en even afgeleid waren van de Engelse les. Ik verwacht natuurlijk wel een uitnodiging voor de bruiloft!!

Ook is er hier een meisje dat pas vijf jaar oud is, we noemen haar baby, die deelneemt in onze lessen. Ook zij wordt inmiddels dankbaar gebruikt voor onze grapjes. Naar klas komt ze altijd met de hele familie: zij zit en herhaalt de woorden, moeders schrijft alles op voor haar in haar schrift, en een echte baby zit bij moeder op schoot te spelen met een irritant speeltje met een bel in (zeer fijn in klas). Ook was ze ingeschreven voor priveles, maar kwam de eerste drie keer meteen niet opdagen. Omdat onze regel is dat je na drie keer eruit geschopt wordt en een ander de kans krijgt, was Sara al ontzettend blij. Zij geeft haar namelijk normaal les en wordt helemaal gek van haar en was nu ook de aangewezen persoon om haar priveles te geven. Maar je raad het al: afgelopen week, officieel nummer vier stond ineens baby op de stoep met papa! Lara en ik kwamen niet meer bij van het lachen toen we Sara’s gezicht zagen. Vervolgens is Sara naar beneden gegaan om haar les te geven en hebben Lara en ik letterlijk een half uur gewoon aan tafel gezeten luisterend naar alles wat er gebeurde met de slappe lach. De hele tijd horde je eerst Sara een woord zeggen, dan baby met een ontzettend hoog piepstemmetje, en dan een ontzettend lage stem van haar vader. Het klonk fantastisch en nu herhalen we dit dus minstens tien keer per dag, waarna we meteen twee minuten nodig hebben om bij te komen van het lachen. De rest wordt al ontzettend gek van ons en kan er inmiddels ook niet meer om lachen: maarja als wij maar lol hebben he! Sara kwam trouwens wel terug boven en zij meteen dat baby wel een ontzettende goede uitspraak had – ze wordt nog wel eens haar favoriet, ze hebben nog maar een paar lessen samen nodig!

Afgelopen week hebben we ook ontdekt dat we kakkerlakken in onze keuken hebben zitten: bah!! Gelukkig zijn het niet zo’n grote, maar ik heb ze toch liever niet. Inmiddels hebben we dus al gifblokjes uitgezet en zijn we de Peruanen een spoedcursus aan het geven in het bewaren van voedsel (de zoveelste poging). Als ze hier iets gekookt hebben voor lunch, maakt niet uit of het vlees, groente, rijst, of aardappels zijn, en ze willen het bewaren voor ‘s avonds wordt het namelijk gewoon op een bord gegooid en in een keukenkastje gezet. Niet voedsel afdekken of vlees koud bewaren dus! We zijn nu een poging aan het doen om ze te leren het in een doos met deksel te doen en in de koelkast te zetten zodat we én geen vieze beesten aantrekken én ons voedsel niet zo snel bederft. Het zal best een Westerse gewoonten zijn, maar deze geven we liever niet op. Ben benieuwd dus…

Maar mijn verhaal wordt een beetje lang en ook is het bijna lunchtijd: aardappelpuree met kaas erdoorheen vandaag (kan het Hollandser?!). Op de een of andere manier is het hier wel veel lekkerder….
Ik ga dus genieten en tot mailens maar weer!
xx